Powered By Blogger

Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου 2014

ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ.

Ο Σταύρος Θεοδωράκης μιλά για «Το Ποτάμι»

Νέα πολιτική κίνηση με τον όνομα «Το Ποτάμι» ανακοίνωσε σήμερα ο δημοσιογράφος, Σταύρος Θεοδωράκης.

Αναλυτικά το άρθρο του Σταύρου Θεοδωράκη για «Το Ποτάμι»: 

«Δεν ξέρω πώς να αρχίσω. Όσο κι αν έχω προετοιμαστεί γι’ αυτή τη στιγμή, νιώθω μια αμηχανία. Ας ξεκινήσω λοιπόν από το τέλος. Μπορεί να υπάρξει πολιτική χωρίς κομματικό παρελθόν; Να βγω εγώ, να βγεις εσύ, να βγούμε πολλοί, να γίνουμε ένα ΠΟΤΑΜΙ που θα αλλάξει την Ελλάδα; 

Ας τα πάρουμε ένα ένα. Η ιδέα δεν είναι μόνο δική μου. Κάθε πρωί, κάθε βράδυ, η δεύτερη φράση που λένε οι άνθρωποι που συναντώ είναι «τι θα κάνουμε;». Πολλές φορές η αφορμή είναι κάτι που έγραψα ή κάτι που έδειξα στην τηλεόραση. Άλλες πάλι είναι τα πρωτοσέλιδα, οι κυβερνητικές αποφάσεις και οι πολιτικοί καυγάδες. Όλοι σ’ ένα αδιέξοδο. Ακόμη κι αυτοί που έχουν αποφασίσει τι θα ψηφίσουν, μετά από δυο- τρεις κουβέντες αναρωτιούνται «έχουμε άλλη λύση;». 

Η ιδέα λοιπόν είναι δική σας. Των φοιτητών που με βρήκαν στη Λέρο. Της παρέας που με σταμάτησε στον Βόλο. Των πιτσιρικάδων που μου τηλεφωνούν απ' τα Χανιά. Του συνεταιρισμού που επισκέφθηκα στα Γιάννενα. Αυτών που με φώναξαν στην Αριστοτέλους. Ίσως βέβαια και να τους παρεξήγησα κιόλας και να κατάλαβα λάθος. Γιατί κανείς από αυτούς δεν μου είπε να κάνουμε κόμμα. Μου είπαν όμως ότι οι πολιτικοί μας ζουν σε άλλον κόσμο, ότι τους ενδιαφέρει μόνο η εξουσία, ότι έχουν πάρει διαζύγιο από τη λογική. Ότι η ζωή πρέπει να προχωρήσει κι αυτοί – οι πολιτικοί δηλαδή- είναι μονίμως στα χαρακώματα να σκιαμαχούν με το παρελθόν. 

Και μετά είναι οι ουρές στις στάσεις των λεωφορείων. Πρωί πρωί να βλέπεις 40-50 ανθρώπους να περιμένουν στα πεζοδρόμια. Το λεωφορείο να περνά και να παίρνει τους μισούς κι οι άλλοι μισοί να πρέπει να περιμένουν το επόμενο. Να αργούν στη δουλειά τους, στο πανεπιστήμιό τους, στον γιατρό τους. Και κανείς να μην έχει σκεφτεί ότι το πρωί πρέπει να κυκλοφορούν περισσότερα λεωφορεία. 

Τα τελευταία χρόνια με φωνάζουν συχνά οι μαθητές στα λύκεια. Να τους μιλήσω για τη ζωή «εκεί έξω». Στη Θεσσαλονίκη, στη Ρόδο, στο Περιστέρι, στη Νέα Ιωνία, στο Πόρτο Ράφτη. Συζητάμε. Ε, λοιπόν σας λέω ότι τα έχουν καταλάβει όλα. Τα λάθη των πατεράδων τους, τα λάθη όλων μας. Ότι σκεφτόμαστε το συμφέρον για την ομάδα, το σπίτι, το κόμμα κι όχι το δημόσιο συμφέρον. 

«Και με το χρέος τι θα κάνεις;» Θα φωνάζουν ήδη, αυτοί που θεωρούν γραφικές τις ιστορίες με τα λεωφορεία και τους μαθητές. Θα σας πω. Η επιβίωση μιας χώρας δεν μπορεί να εξαρτάται από την καλοσύνη των δανειστών της. Ωραία λοιπόν, θα στείλουμε τους καλύτερους διαπραγματευτές - αυτό είναι εύκολο. Το θέμα είναι όμως τι κάνεις εσύ για την πατρίδα σου και όχι τι σκόντο θα σου κάνουν αυτοί που σε δανείζουν. Πώς θα ξαναχτίσεις την οικονομία; Ποιοι θα επενδύσουν; Πώς θα έρθουν πίσω τα λεφτά; Ποιοι θα πάρουν το ρίσκο και πώς θα τους κάνεις να σε εμπιστευτούν; Αυτοί που κυβερνούν φοβίζουν κάθε μέρα όσους ακόμα επενδύουν σε αυτή τη χώρα και αυτοί που θέλουν να κυβερνήσουν τρομοκρατούν και τους επόμενους. Λες και όλοι πρέπει να γίνουμε δημόσιοι υπάλληλοι ή εργάτες πολυεθνικών. Δεν έχω τίποτα με τους κολοσσούς που έρχονται από την Αμερική ή τη Ρωσία αλλά ντρέπομαι όταν στα ράφια βλέπω ελληνικά βότανα σε συσκευασία Κίνας. Οι Έλληνες καινοτομούν στο εξωτερικό και εδώ παλεύουν με τους φόρους και τη γραφειοκρατία. 

Τα ξέρετε τα νούμερα της ανεργίας. Και ειδικά των νέων. Οι γρήγορες τσαπατσούλικες λύσεις κατέστρεψαν πολλές ζωές. Οικογένειες κατρακυλούν στη φτώχεια. Κοινωνικές δομές που υποστήριζαν τους αδύναμους, κλείνουν. Από τη σπατάλη περάσαμε μεμιάς στη τσιγγουνιά. 

Νέοι επαγγελματίες – δουλεύουν δε δουλεύουν - πρέπει κάθε μήνα να πληρώνουν για ασφάλιση «μισό μισθό». Αντί να επιβραβεύουμε αυτούς που δημιουργούν, να τους δίνουμε κίνητρα να κάνουν τις δικές τους δουλειές, αναμασάμε τις ίδιες και τις ίδιες ιστορίες φοροδιαφυγής. Κάθε μήνα ανακοινώνεται ένας νέος φόρος ή «διορθώνεται» ένας παλιός. Παράλληλα μια ιατρική επέμβαση στην Ελλάδα θέλει 10.000€ και στη Γερμανία 100€ ενώ ένα στα τρία παιδιά δεν έχει θέση σε κρατικό παιδικό σταθμό. 

Θα το έχετε μάθει. Μέχρι και στα Τίρανα άρχισαν να πηγαίνουν Έλληνες φοιτητές. Αντί λοιπόν να κάνουμε εδώ τις σχολές, δίπλα σε καλά, ισχυρά, δημόσια πανεπιστήμια, προτιμάμε να στέλνουμε τα παιδιά μας στη Ρουμανία. Ο κατάλογος με τα παράλογα είναι ατέλειωτος. Στο Λεκανοπέδιο της Αττικής έχουμε είκοσι στρατόπεδα. Γιατί; Πέρα από το να υπηρετούν τα παιδιά των υπουργών και των υποστηρικτών τους, σε τι άλλο χρησιμεύουν τόσα στρατόπεδα στην Αθήνα; Οι δικαστικές αποφάσεις καθυστερούν 5,7,10 χρόνια – οι φτωχοί δεν μπορούν να βρουν το δίκιο τους - και οι ελληνικές φυλακές είναι γεμάτες με προφυλακισμένους. 

Είμαστε η χώρα με τα περισσότερα θανατηφόρα ατυχήματα στον δυτικό κόσμο. Τις περισσότερες καισαρικές. Τα περισσότερα φροντιστήρια. Και από την άλλη ανοίγουμε τα λιγότερα βιβλία, έχουμε τους λιγότερους εθελοντές αιμοδότες, τους λιγότερους πλέον, ευεργέτες. Και στο κέντρο της Αθήνας κάθε πρωί έχει δύο τουλάχιστον συγκεντρώσεις. Κλείνουν οι συγκοινωνίες, σταματά η ζωή, για να πιέσουν ποιον; Τον υπουργό που τους βλέπει πίσω από τα φιμέ τζάμια; Πολίτες σε απόγνωση μπροστά σ' ένα κράτος κουφό. Έχει επικρατήσει η άποψη ότι αν δεν παραβιάσεις εσύ τον νόμο κάποιος άλλος θα βρεθεί να τον παραβιάσει και θα κερδίσει απ’ αυτό. Θα πρέπει λοιπόν να γυρίσουμε στην αρχή και να κάνουμε μια νέα κοινωνική συμφωνία. Δικαιοσύνη στα μικρά και τα μεγάλα. Δικαιοσύνη, αξιολόγηση και αξιοκρατία. Αυτό θα κρατήσει εδώ τα νέα μυαλά που σήμερα φεύγουν σαν κυνηγημένα γιατί ξέρουν ότι δουλειές στην Ελλάδα κάνουν οι «κολλητοί» και τα «λαμόγια». Αυτός ο φαύλος κύκλος όμως πρέπει να σπάσει. 

Μικρότερη Βουλή και όχι άλλη μια Γερουσία όπως σκέφτονται κάποιοι τις τελευταίες μέρες. Οι πολίτες να μπορούν να ψηφίζουν εκτός από το κόμμα της επιλογής τους και τον υποψήφιο της περιοχής τους από ενιαία λίστα. Κατάργηση όλων των προστατευτικών διατάξεων που είχαν οδηγήσει στο ακαταδίωκτο των πολιτικών. Γιατί θα πρέπει να θυμόμαστε ότι οι πολιτικοί που λογοδοτούν σήμερα στη Δικαιοσύνη, είχαν αθωωθεί και από τη Βουλή (και από τα κόμματά τους βέβαια). Εκλογές κάθε τέσσερα χρόνια για να πάψει επιτέλους να κυκλοφορεί το μαύρο πολιτικό χρήμα. Εδώ θέλω να κάνω μια στάση. Τις τελευταίες δεκαετίες βρισκόμαστε συνεχώς σε μια εσαεί προεκλογική περίοδο. Η κυβέρνηση δεν τολμά γιατί υπάρχει το πολιτικό κόστος και η αντιπολίτευση δεν συναινεί γιατί «σήμερα - αύριο πέφτει η κυβέρνηση». Και από κοντά οι υποστηρικτές με τα μεγάλα πορτοφόλια. Κάποιοι τζογάρουν στην «πτώση», κάποιοι στην «παραμονή» και οι πιο χουβαρντάδες «παίζουν» σε όλα τα ταμπλό. 

Τα τελευταία τριάντα χρόνια έχω γνωρίσει από κοντά όλους τους πολιτικούς ηγέτες. Όλοι μπορούσαν μόνοι τους. Έλεγες στον ένα «βοήθα να γίνει αυτό», σου απαντούσε «όχι τώρα - όταν θα γίνω πρωθυπουργός». Άνθρωποι χωρίς κανένα δείγμα γραφής πουθενά, να τους ακούς να λένε «όταν θα έρθω στα πράγματα θα τα αλλάξω όλα». Πώς; Δούλεψες; Έχεις ανεβάσει έστω ένα ρολό μαγαζιού στη ζωή σου; Κατάφερες ποτέ κάτι μόνος σου; Όχι! Έχουν όμως το κληρονομικό χάρισμα της πολιτικής. 

Τα προβλήματα της χώρας δεν μπορεί να τα λύσει πια κανένα 25%. Πρέπει να υπάρξει ένα εθνικό σχέδιο και ένα 50% που θα κάνει και τους άλλους Ευρωπαίους να αισθανθούν ότι «αυτή τη φορά οι Έλληνες είναι αποφασισμένοι». Πώς θα προκύψει αυτό το 50%; Με συνεργασίες βέβαια. Όχι με την ενότητα των δικών μας, αλλά με την ενότητα των διαφορετικών. 

Να δούμε τα κοινωνικά προβλήματα με τη λογική, χωρίς δογματισμούς και αγκυλώσεις. Μετανάστες, ναρκωτικά, σκουπίδια. Όλα αυτά σε άλλες χώρες είναι αφορμή για λύσεις, εδώ είναι αιτίες πολέμων. Οι μετανάστες δεν είναι κακοί, αλλά ούτε χωράνε όλοι. Εκτός αν τους θέλουμε επαίτες στα συσσίτια της εκκλησίας. Αυτοί που ζουν εδώ πρέπει να ψηφίζουν στις τοπικές εκλογές, και τα παιδιά τους στο σχολείο να σηκώσουν και τη σημαία αν το αξίζουν. Τόσο απλά. Η πρέζα έχει κυριεύσει την επαρχία. Δέκα περιοχές της χώρας - νησιά και πρωτεύουσες νομών - ζητούν εδώ και χρόνια εναγωνίως ένα πρόγραμμα υποκατάστατων, μια θεραπευτική κοινότητα. Στην Αθήνα όμως οι υπηρεσίες δεν μπορούν να αποφασίσουν ποιος από όλους θα τους σώσει (παρεμπιπτόντως: προτιμάμε να σφάζονται στις φυλακές παρά να δίνουμε μεθαδόνη στους εξαρτημένους) . Και τα σκουπίδια δεν είναι παιγνίδι κολοκυθιάς. Αντί να ανακυκλώνουμε και να κομποστοποιούμε, τα πετάμε όλα στα δάση ή στη θάλασσα. Στα ψάρια του Αιγαίου ανιχνεύονται ίχνη πλαστικού στα σπλάχνα τους. Θα κάνουμε κάτι γι' αυτό ή θα είναι ένα από τα «δωράκια» μας στις επόμενες γενεές; 

Την Ελλάδα θα σώσει το χώμα, ο ήλιος και η θάλασσα. Αρκεί να το πάρουμε απόφαση και να επενδύσουμε δυναμικά και έξυπνα σε αυτά. Χώμα – γεωργία, κτηνοτροφία. Ήλιος – ενέργεια αλλά και υγεία και ευτυχία. Θάλασσα – ψάρια και τουρισμός. Αντί λοιπόν να γκρεμίσουμε γρήγορα τις ασχήμιες που δημιούργησαν οι δεκαετίες του κιτς και να φτιάξουμε έναν νέο αναπτυξιακό χάρτη, αλληλοσυγχαιρόμαστε που οι τουριστικοί πράκτορες επιλέγουν την Ελλάδα όταν καίγεται η Αίγυπτος ή η Τουρκία. 

Για να φύγουμε όμως μπροστά πρέπει να γκρεμίσουμε το γραφειοκρατικό σύστημα που θρέφει τα κόμματα. Το κάθε θέμα σήμερα είναι αρμοδιότητα ενός υπουργού, ενός αναπληρωτή υπουργού, 3-4 υφυπουργών, μιας ντουζίνας γενικών γραμματέων και κομματικών διευθυντών. Πρέπει επειγόντως να μειώσουμε την απόσταση που μας χωρίζει από το πρόβλημα. Να αφήσουμε τους βαρύγδουπους τίτλους (υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού – δηλαδή; υπουργός Δικαιοσύνης Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων – ο ΟΗΕ προσωποποιημένος δηλαδή!) και να πιάσουμε δουλειά. Ο ένας στα δημοτικά και τα γυμνάσια. Ο άλλος στα πανεπιστήμια και την καινοτομία. Ο τρίτος στα μουσεία και τους αρχαιολογικούς χώρους. Και βέβαια ένας υπουργός για την ελιά και τα χωράφια. Ένας δηλαδή πολιτικός σε κάθε τομέα, μαζί με έναν τεχνοκράτη γενικό γραμματέα – οικουμενικό ει δυνατόν- με θητεία τετραετή και γενικούς διευθυντές αξιολογημένους κατά προτεραιότητα (αύριο κιόλας). 

Στην Ευρώπη όπως και στην Ελλάδα, εχθροί μας είναι οι λαϊκιστές, οι εθνικιστές, οι ευρωσκεπτικιστές. Η Ευρώπη είναι η οικογένειά μας. Πρέπει να συγκρουστούμε με κάποιους «γέρους θείους», να σκίσουμε κάποια παλιά κιτάπια και να συντάξουμε νέα, δε θα φύγουμε όμως, ούτε θα το παίζουμε μουτρωμένοι. Η Ευρώπη είναι το μεγάλο σχολείο της ενότητας του διαφορετικού. Άλλα τα λάθη των ηγετών και άλλες οι ευρωπαϊκές αξίες. Και σήμερα που στην Ευρώπη αμφιβάλλουν για τις λύσεις που επελέγησαν για την κρίση στην Ελλάδα, είναι η ευκαιρία να παρουσιαστούμε πιο Ευρωπαίοι από τους Ευρωπαίους. Να καταλάβουν ότι δεν έχουν ανάγκη μόνο τον κλασικό ελληνισμό αλλά και τον σύγχρονο Έλληνα. 

Ελλάδα δεν είναι μόνο τα κόμματα. Το αμάξι δεν έχει φρένα, δεν έχει τιμόνι, έχουμε βγει στον διεθνή αυτοκινητόδρομο και αυτά μαλώνουν αν θα ακούμε δημοτικά ή σοβιετικά εμβατήρια. Και εδώ θέλω να γίνω ξεκάθαρος. Αυτοί που οδήγησαν τη χώρα στο σημερινό αδιέξοδο δεν μπορούν - φάνηκε!- να της δώσουν νέα ορμή. Ποιος να τους εμπιστευθεί; Μέχρι χθες ζούσαν μόνο για το ρουσφέτι. Οι μίζες έγιναν συνώνυμο της πολιτικής. Κάποιοι συμμετείχαν, κάποιοι δεν αντέδρασαν. Ας κάνουν λοιπόν στην άκρη. 

Δυστυχώς όμως δεν μπορούν να μας σώσουν και όσοι είναι δέσμιοι θεωριών του 19ου αιώνα. Δεν μπορούν αυτοί, που ακόμη και σήμερα επαναλαμβάνουν ότι η Ελλάδα θα σωθεί αν … επιστρέψει στο παρελθόν. 

Γι’ αυτό λοιπόν αποφασίσαμε να κάνουμε «ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ». Ποιοι το αποφασίσαμε; Άνθρωποι με τα ίδια ερωτήματα. Επαγγελματίες της ζωής – νέοι στην πολιτική. Κανείς από εμάς δεν έχει υπηρετήσει σε υπουργεία, υφυπουργεία ή γραφεία αρχηγών. Φοιτητές, διανοούμενοι, οικονομολόγοι, εργάτες, καλλιτέχνες, άνεργοι, έμποροι, γιατροί, αρχιτέκτονες. Μια ομάδα που έχει μυαλό και δύναμη – τη δύναμη της λογικής και του δίκιου. Τις επόμενες ώρες θα βγάλετε και εσείς μόνοι σας τα συμπεράσματά σας. 

Εγώ τώρα, δε θα πάω στην Ευρωβουλή. Δεν έχω ίσως και τα προσόντα. Καλά καλά δεν ξέρω ξένες γλώσσες. Θα μείνω λοιπόν στην Ελλάδα. Το τι θα κάνω θα εξαρτηθεί πάλι από εσάς. Αν πάμε καλά στις Ευρωεκλογές, μετά θα αποφασίσουμε τι θα κάνουμε και στις εθνικές εκλογές. Αν αποτύχουμε – αν αποτύχω για την ακρίβεια- τότε μετά τις ευρωεκλογές, θα προσπαθήσω να γυρίσω στη δημοσιογραφία. Μέχρι τότε την εγκαταλείπω. Που σημαίνει ότι σταματάω τους «Πρωταγωνιστές» και δεν θα έχω ενεργή συμμετοχή στο Protagon. Και εδώ θέλω να ζητήσω μία μεγάλη συγγνώμη από τους συνεργάτες μου. Στην τηλεόραση, στο Protagon, στην εφημερίδα. Τα σχέδια που κάναμε πρέπει να διακοπούν. Αυτό που προέχει τώρα είναι να σπάσουμε τη ρουτίνα της πολιτικής. Να ταράξουμε λίγο τα λιμνάζοντα νερά φέρνοντας νερό από το ΠΟΤΑΜΙ. 

Και πού θα βρείτε τα λεφτά για την καμπάνια σας; Εδώ έχουμε την τεχνογνωσία Ομπάμα. Που όταν πρωτοβγήκε παραμέρισε τους δυνατούς του χρήματος και ζήτησε τα λίγα δολάρια των πολλών. Εμείς ζητάμε από όλους «ένα μέχρι δέκα ευρώ». Το πώς ακριβώς, θα το μάθετε τις επόμενες ώρες, απ' το topotami.gr. Προς το παρόν ετοιμάστε τα δέκα ευρώ (και όχι το ένα – ελπίζω). Και μπείτε κι εσείς στο ΠΟΤΑΜΙ. 
Δεν είναι εύκολο, το ξέρω, να αλλάξουμε συνήθειες. Αλλά δεν υπάρχει άλλος δρόμος για να αλλάξουμε ζωή. 

Καλημέρα λοιπόν και ελπίζω να συναντηθούμε. Τολμήστε το». 

ΣΤΑΥΡΟΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ ΓΙΑ ΝΕΟ ΚΟΜΜΑ.

ΣΤΑΥΡΟΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ ΓΙΑ ΝΕΟ ΚΟΜΜΑ.
Διαβάστε παρακάτω.Θαρρω λόγια απλά μακρυά από την ξύλινη γλώσσα των πολιτικών Κοτζαμπάσηδων.

http://www.protothema.gr/politics/article/356939/ti-leei-o-stauros-theodorakis-gia-to-neo-komma/

Κυριακή 16 Φεβρουαρίου 2014

ΔΙΑΒΑΣΗ ΠΕΖΩΝ ΣΤΟ ΜΟΝΤΡΕ ΤΗΣ ΕΛΒΕΤΙΑΣ.

ΠΟΥ ΠΗΓΑΝ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΤΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ ΜΑΡΣΑΛ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ;

ΠΟΥ ΠΗΓΑΝ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΤΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ ΜΑΡΣΑΛ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ;
Οι δύο όψεις.Αθήνα αρχές δεκαετίας 1960 και Ηπειρος αρχές δεκαετίας 1950.
Η εξαθλίωση στα ΤΖΟΥΜΕΡΚΑ!Αντιγράφω το απόσπασμα από τό βιβλίο:

<<Ενας ξένος δημοσιογράφος, που το καλοκαίρι του 1960 τον πήγα να γνωρίσει τη νυκτερινή Αθήνα,έτριβε τα μάτια του από την έκπληξη: «Μα αυτή είναι, με ρωτούσε, η φτωχή Ελλάδα, που βομβαρδίζει με υπομνήματα και εκκλήσεις τους διεθνείς οργανισμούς ζητώντας οικονομική βοήθεια και δάνεια;».

Του εξήγησα: «Όχι. Αυτή δεν είναι η φτωχή, η αληθινή Ελλάδα.

Είναι η ωραία παραπλανητική βιτρίνα της».Η «βιτρίνα» είναι η μία όψη της ελληνικής ζωής. Και με την προκλητική επίδειξη του πλούτου γίνεται το καθρέφτισμα της διαφθοράς του δημόσιου βίου και της ανορθόδοξης λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος. Αλλά αυτά παραμένουν αθέατα και άγνωστα στον αφελή ξένο. Τα σκεπάζει επιμελώς η βιτρίνα, η οποία εμφανίζει μια Ελλάδα λουσμένη στην ευημερία και σ' ένα ιδανικό σύστημα δημοκρατικής διακυβερνήσεως.

Εγκατέλειψα τον αγώνα... Η «βιτρίνα» είχε επενεργήσει πολύ δραστικά στον ξένο συνομιλητή μου.

Στην σκέψη μου ήρθαν τα Τζουμέρκα. Οι στατιστικές του ΟΗΕ αναφέρουν την Ήπειρο σαν την πιο άγονη και φτωχή περιοχή της Ελλάδας. Μπορείτε, λοιπόν, να σχηματίσετε μια εικόνα για τα Τζουμέρκα, αν μάθετε ότι είναι το πιο φτωχό τμήμα της Ηπείρου. Ψηλά, στην κορφή του βουνού,πολύ κοντά στο Θεό, αλλά ξεχασμένα από το Θεό. Για πρώτη φορά είδα από κοντά τα Τζουμέρκα το καλοκαίρι του 1952. Περνώντας από την Άρτα για μακρινότερο ταξίδι, η ηγουμένη ενός ιστορικού μοναστηριού μου είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον. «Πηγαίνετε στα Τζουμέρκα, μου είπε. Αν ψάχνετε για την αλήθεια, θα την δείτε μόνον εκεί».Κάποιος δέχτηκε να με συνοδέψει. Με μουλάρια ανεβήκαμε το απόκρημνο βουνό. Όταν έπειτα από έξη ώρες φτάσαμε στο πρώτο χωριό, ένα τσούρμο από παιδιά ανεβασμένα σ' ένα ύψωμα μας κοίταζαν ξαφνιασμένα. Το θέαμα ήταν τρομακτικό. Ντυμένα με κάτι απίθανα κουρέλια,ξυπόλυτα,σκελετωμένα, με βαθουλωμένα μάγουλα και απλανή βλέμματα, τα παιδιά των Τζουμέρκων θύμιζαν παιδιά της κατοχικής πείνας, ή του Νταχάου. Στο βάθος κάτι μισοερειπωμένα καλυβόσπιτα, χωρίς παράθυρα και πόρτες, έμοιαζαν με κατοικίες τρωγλοδυτών. Το εσωτερικό τους ένας μοναδικός χώρος με πάτωμα την ίδια τη γη. Άνθρωποι και ζώα τρώνε και κοιμούνται μαζί. Βέβαια, το «τρώνε» είναι περισσότερο σχήμα λόγου. Το καλοκαίρι, με κανένα λαχανικό, κάτι πάει κι έρχεται. Αλλά το χειμώνα η ζωή γίνεται κόλαση. Η γη δεν βγάζει τίποτε, τα χιόνια κλείνουν κάθε επικοινωνία με τον άλλο κόσμο. Προμήθειες δεν υπάρχουν. Και μένουν στην παγωμένη ερημιά τους μόνοι. Οι άνθρωποι και ο Θεός... Είναι αλήθεια ότι το κράτος θυμόταν πότε-πότε αυτούς τους ξεχασμένους πληθυσμούς (που ψηφίζουν στις εκλογές...) και έριχνε κατά τους μήνες της βαρυχειμωνιάς από αεροπλάνα, σακιά με καλαμπόκι. Είναι η μοναδική τροφή. Αλλά, δυστυχώς, όχι κάθε μέρα. Οι μέρες της πείνας είναι οι περισσότερες. Μου διηγήθηκαν σπαρακτικές ιστορίες με την προσμονή του αεροπλάνου σε μέρες λιμοκτονίας. Κάποτε ακουγότανε ο βόμβος του κινητήρα. Οι πεινασμένες καρδιές χτυπούσαν δυνατά. Θαρθεί; Θα μπορέσει ο πιλότος να ρίξει το πολύτιμο φορτίο; Σιγά-σιγά ο βόμβος ακουγότανε λιγότερο. Οι άνθρωποι κρατούσαν την αναπνοή. Και ακόμη λιγότερο. Και μετά τίποτα. Η ορατότητα είχε πέσει στο μηδέν. Το αεροπλάνο γύριζε στη βάση του, εκεί που ο άλλος κόσμος είχε τροφή και ζεστές κουβέρτες και δεν αντίκριζε το γυάλινο πεινασμένο βλέμμα του παιδιού του...

Ο συνοδός μου θυμήθηκε κάποια κινηματογραφική ταινία και ψιθύρισε με θλίψη: «σκυλίσια ζωή...». Διαμαρτυρήθηκα έντονα. Όχι, δεν είναι σκυλίσια η ζωή εδώ. Είναι κάτι πολύ χειρότερο. Τα παιδιά των Τζουμέρκων θα λαχταρούσαν να είχαν την μισή τροφή των σκύλων της Αμερικής...Θυμήθηκα μια στατιστική. Τα σκυλιά στις Ηνωμένες Πολιτείες απορροφούν κάθε χρόνο δυο δισεκατομμύρια δολάρια. Καημένα Τζουμέρκα...

Στο Καφενείο του χωριού ζήτησα να πληρώσω τους καφέδες και μη έχοντας ψιλά έβγαλα ένα χαρτονόμισμα των 50 δραχμών. Ο καφετζής κοίταξε με θλιμμένη απορία το χαρτονόμισμα. Ο αγωγιάτης με πρόλαβε και έδωσε στον καφετζή μερικά κέρματα. «Τρελός είσαι;» άκουσα το συνοδόμου να λέει με χαμηλή φωνή, όταν ο καφετζής
απομακρύνθηκε. «Πού νόμισες ότι βρίσκεσαι; Στην Αθήνα σας;» Τότε πρόσεξα ότι στα πεινασμένα βλέμματα γύρω μου υπήρχε και μια υποψία απειλής...
Κείνη τη στιγμή μπήκε στο καφενείο ένα κοριτσάκι. Κρατούσε ένα νόμισμα. «Είπε η μητέρα μου,λέει στο καφετζή, να μου δώσεις ένα εικοσάρι σπίρτα». Έδωσε τα είκοσι λεφτά (κέρμα που αντιστοιχεί στα δυο τρίτα ενός σεντ) και ο καφετζής άνοιξε ένα κουτί και μέτρησε στο κορίτσι οκτώ(8) σπίρτα... Όταν φύγαμε από το καφενείο, ο συνοδός μου από την Άρτα μου εξήγησε: «Οι άνθρωποι εδώ, όπως θα είδες, είναι πάμπτωχοι. Χαρτονομίσματα δεν κυκλοφορούν καθόλου. Πού και πού μερικά κέρματα, εικοσάρια, δεκάρες και πεντάρες. Μ' αυτά αγοράζουν, όταν μπορούν,πετρέλαιο για τη λάμπα και σπίρτα... Αλλά οι περισσότερες οικογένειες δεν έχουν λάμπα...».

Την ίδια μέρα φύγαμε... Η ηγουμένη είχε δίκιο: Στα Τζουμέρκα είχα δει την αλήθεια... Μια αλήθεια που δεν θα μπορέσει να τη δει ο συνομιλητής μου, ο Αμερικανός δημοσιογράφος. Είναι η αλήθεια που καίει και σε κάνει να ντρέπεσαι που είσαι άνθρωπος..."

Aπόσπασμα από τό Βιβλίο του αείμνηστου Δημοσιογραφου Γιάννη Κάτρη "Η γέννηση του Νεοφασισμού στην Ελλάδα"

ΗΤΑΝ ΤΡΕΛΟΣ Ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ;;

ΗΤΑΝ ΤΡΕΛΟΣ Ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ;;
Aφιερωμένο σε εκατοντάδες χιλιάδες ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΟΥΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ,πού υμνούν ακόμα και σήμερα έναν ΠΑΡΑΝΟΙΚΟ ΔΙΚΤΑΤΟΡΑ.Ακόμα και άνθρωποι γεννημένοι από τό 1967 καί μετά.
ΑΝΤΙΓΡΑΦΩ:
<<Είναι τρελλός ο Παπαδόπουλος, όπως πιστεύεται από πολλούς; Η μόνη εξακριβωμένη πληροφορία είναι ότι ο Παπαδόπουλος ήταν μόνιμος πελάτης του γνωστού ψυχίατρου Αθανάσιου Χατζηδήμου και είχε υποβληθεί στην κλινική του σε μακρόχρονη θεραπεία. Η αρχική διάγνωση ήταν ότι οΠαπαδόπουλος έπασχε από μανιοκαταδιωκτική ψύχωση. Με το πέρασμα όμως του χρόνου η απουσία θεραπευτικού αποτελέσματος έκανε τον Χατζηδήμο να πιστεύει ότι ο ασθενής του έπασχε από κάποια μορφή σχιζοφρένειας. Στο διάστημα της χουντικής κατοχής ο ψυχίατρος Χατζηδήμος πέθανε (άγνωστο από τι), ο δε «φάκελλος Γεωργίου Παπαδοπούλου» με ολόκληρο το ιστορικό της ψυχασθένειας και της θεραπείας του εξαφανίσθηκε κατά μυστηριώδη τρόπο από το αρχείο του ιατρείου. Μια πηγή μου έδωσε τη μη εξακριβωμένη πληροφορία, ότι από τότε που εξαφανίσθηκε ο«φάκελος» χάθηκαν τα ίχνη και μιας νοσοκόμας που είχε την επίβλεψη του Παπαδόπουλου. Η γνώμη ενός Αμερικανού ψυχίατρου, που μελέτησε το ατελές βιογραφικό μητρώο και προ παντός τους λόγους του δικτάτορα, είναι ότι ο Παπαδόπουλος «κατ' αρχήν» δεν ανήκει στα ψυχικώς υγιά άτομα, κατά το βαθμό πού δεν ανήκε και ο Αδόλφος Χίτλερ. (Άλλωστε το πρόσωπο και η έκφραση του σημερινού πρωθυπουργού της Ελλάδας παρουσιάζουν ορισμένες ομοιότητες με του Φύρερ,όπως τον εμφανίζει στη γνωστή ταινία ο Τσάρλυ Τσάπλιν). Τα άγχη του Παπαδόπουλου είναι, η αρρώστεια, το χάος, ο θάνατος. Και τα άγχη αυτά δεν απουσιάζουν ποτέ από τους λόγους του, έστω και αν απευθύνονται σε ρεαλιστές εμπόρους ή ψυχρούς τραπεζίτες. Ιδού ένα μικρό απάνθισμα από λόγους του Παπαδόπουλου...

«...Θα παραμείνομεν δεμένοι εις το νεκρικόν κρεββάτι ως μελλοθάνατοι δια ν' αποθάνωμεν»...«Κύριοι, ο οργανισμός μας ως έθνους, ως λαού, ως κοινωνίας νοσεί βαθύτατα, νοσεί τόσον, ώστε ως ιατρός του έθνους έχω την συγκίνησιν την οποίαν θα είχεν ιατρός ευρισκόμενος προ της τραπέζης του ασθενούς»... «Πολλάς φοράς καταλαμβανόμεθα υπό της επιθυμίας ν' ανοίξωμεν το παράθυρονκαι να πηδήσωμεν εις το κενόν»... «Κύριοι, νοσούμεν ως κοινωνία. Νοσούμεν ως λαός και κινδυνεύωμεν ν' αποθάνωμεν ως έθνος. Δεν έχομεν το δικαίωμα, Έλληνες όντες, να θέσωμεν ως χαριστικήν βολήν την τελευταίαν στιγμήν εις την νοσούσαν πατρίδα μας το στιλέτον εις την καρδίαν»... «Η επανάστασις θα πραγματοποιήσει τους σκοπούς της τελειώνοντας την εγχείρησιν όπως ο χειρούργος εις την χειρουργικήν τράπεζαν, διότι εάν δεν επιτύχη η εγχείρησις ο ασθενής θ'αποθάνη»... «Έκανα ό,τι έκανα διά να γίνω πρωθυπουργός και επομένως να σας είπω: Βοηθήσατενα φτιάξωμεν την Ελλάδα και εγώ αυτοκτονώ διά να με κηδεύσετε εν τιμαίς»!


Aπόσπασμα από τό βιβλιο του Γιάννη Κάτρη,Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΝΕΟΦΑΣΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ


<<Αλλά ποιος είναι ο συνταγματάρχης Γεώργιος Παπαδόπουλος που ξένοι εντολείς όρισαν να κυβερνάει τη μοίρα οκτώμισι εκατομμυρίων ψυχών; Γεννημένος σ' ένα χωριό της βορειοδυτικής Πελοποννήσου ξεχώριζε με την κωμική μεγαλομανία του από τα άλλα χωριατόπαιδα. Το 1930, που ο μιλιταρισμός ήταν το πιο ανυπόληπτο είδος στην Ελλάδα, ο Παπαδόπουλος, ηλικίας έντεκα χρόνων, έλεγε ότι ήθελε να γίνει αξιωματικός για να κυβερνήσει την πατρίδα του. Έγινε ανθυπολοχαγός το 1940 και δεν έκρυβε το θαυμασμό του για το μεγαλείο της Γερμανίας του Χίτλερ.Κανένα σκίρτημα για τη γερμανική κατοχή και το έπος της Εθνικής Αντιστάσεως που γραφότανε με αίμα. Τα ατένιζε σαν διατάραξη της δημοσίας τάξεως και έλεγε στους συναδέλφους του ότι είναι επιταγή της θείας πρόνοιας να γίνει μια μέρα πρωθυπουργός για να επιβάλει το νόμο και την τάξη.Στους εμφύλιους πολέμους μετά την απελευθέρωση απέκτησε φήμη κυνηγού κομμουνιστών (καιδημοκρατικών) κεφαλών. Πολιτικά υποστήριζε την ΕΡΕ.Επαιξε σημαντικό ρόλο στην εκλογική επιχείρηση «Περικλής») του 1961. Αυτό όμως δεν τον εμπόδισε τη νύχτα τη 20ής προς την 21ηΑπριλίου να διατάξει τη σύλληψη του αρχηγού της ΕΡΕ πρωθυπουργού Κανελλόπουλου.Μετεκπαιδεύτηκε στη σχολή ψυχολογικού πολέμου του NATO στις Ηνωμένες Πολιτείες και από τότε άλλαξε είδωλο: Από νοσταλγός της χιτλερικής Γερμανίας έγινε φανατικός θαυμαστής του αμερικανικού πνεύματος (και έμμισθος πράκτορας της CIA). Ωστόσο, όταν έγινε δικτάτοραςθυμήθηκε τους παλιούς συμπολεμιστές του στα γερμανικά τάγματα ασφαλείας. Με Χουντικό διάταγμα τα τάγματα ασφαλείας αναγνωρίστηκαν ως «εθνική αντίστασις» και οι άνδρες τουςσυνταξιοδοτήθηκαν.Για το δοσιλογικό παρελθόν των συνταγματαρχών της 21 Απριλίου υπάρχουν άφθονα στοιχεία: 1) ΟΑμερικανός δημοσιογράφος Τζακ Άντερσον έγραψε (1-11-71) τα εξής: «Ο Τζαίημς Ποττς, αρχηγόςτου κλιμακίου της CIA στην Αθήνα, έχει πολλά αποδεικτικά στοιχεία για τη φιλοναζιστική δράση της ελληνικής Χούντας κατά την περίοδο της κατοχής. 2) Ο Αμερικανός γερουσιαστής της Μοντάνα Μέτκαλφ κατήγγειλε ότι ο Γεώργιος Παπαδόπουλος αποκατέστησε τους Έλληνες εκείνους που επρόδωσαν την πατρίδα τους πολεμώντας στο πλευρό των Ναζί. 3) Ο Αμερικανός πρεσβευτής Φίλιπς Τάλμποτ σε μια εμπιστευτική έκθεσή του αμέσως μετά το πραξικόπημα της 21 Απριλίου γράφει: «Είμαστε εν γνώσει ότι μερικοί απ' αυτούς (τους συνταγματάρχες) ήσαν συνεργάτες (τωνγερμανικών αρχών κατοχής)».

Απόσπασμα από τό ίδιο βιβλίο.

"ΣΤΟΧΟΣ ΜΑΣ Η ΠΑΤΑΞΗ ΤΗΣ ΦΟΡΟΔΙΑΦΥΓΗΣ"!!! Πόσα χρόνια το ακούτε αυτό;

"ΣΤΟΧΟΣ ΜΑΣ Η ΠΑΤΑΞΗ ΤΗΣ ΦΟΡΟΔΙΑΦΥΓΗΣ"!!! 
Πόσα χρόνια το ακούτε αυτό;

Ετος 1958.Αντιγράφω:

"Ένας διευθυντής εφορίας στην Αθήνα μου αποκάλυψε ότι η οργανωμένη φοροδιαφυγή είναι της τάξεως των πολλών δισεκατομμυρίων δραχμών. Ανοίγοντας φακέλους και ντοσιέ μου παρουσίασε φορολογικές δηλώσεις γνωστών ονομάτων, που ήσαν καταφανώς ανειλικρινείς. «Κοίταξε, μου είπε,ο Σ.Π. είναι από τους μεγαλύτερους εμπόρους. Δηλώνει ότι τα ετήσια κέρδη της επιχειρήσεώς του είναι 120.000 δραχμές (4.000 δολάρια). Ερευνήσαμε την οικογενειακή του ζωή. Έχει τρία αυτοκίνητα και ένα γιοτ. Στο σπίτι του υπηρετούν δύο υπηρέτριες, ένας σοφέρ, ο κηπουρός και μια Αγγλίδα γκουβερνάντα των παιδιών. Κάθε καλοκαίρι κάνουν διακοπές στην Ελβετία. Και είναι και συλλέκτης έργων τέχνης. Αυτός ο ρυθμός ζωής, με τους μετριότερους
υπολογισμούς, αντιστοιχεί σε 40.000-45.000 δολάρια το χρόνο.
Και δηλώνει έσοδα 4.000...».

Ρώτησα αν υπάρχουν κι άλλες τέτοιες περιπτώσεις. «Δυστυχώς, είπε, το κακό είναι γενικό. Όλοι οι μεγάλοι εμφανίζουν στις φορολογικές δηλώσεις το ένα δέκατο των πραγματικών εισοδημάτων τους».
—Και τι μέτρα παίρνετε;
—Δυστυχώς τίποτα. Η φοροδιαφυγή είναι αριστοτεχνικά ωργανωμένη με το σύστημα των διπλών λογιστικών βιβλίων. Τα γνήσια είναι για την επιχείρηση. Τα ψεύτικα για την εφορία. Τα ιδιωτικά φοροτεχνικά γραφεία κάνουν χρυσές δουλειές, συμβουλεύοντας και καθοδηγώντας τη σωστή τήρηση των ψεύτικων λογιστικών βιβλίων. Κι όταν κάποιος πιαστεί στη φάκα, θα δωροδοκήσει τον υπάλληλο της εφορίας και εκείνος συνήθως θα κλείσει τα μάτια, γιατί ο μισθός του είναι εξοργιστικά χαμηλός. Όλα αυτά μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε, γιατί ο νόμος μας επιτρέπει τη χρησιμοποίηση «τεκμηρίων» από την ιδιωτική ζωή του φορολογούμενου. Αλλά όταν ανέπτυξα στον υπουργό των Οικονομικών ένα σχέδιο δραστικής εξουδετερώσεως της οργανωμένης φοροκλοπής,που θα έκανε να εισρεύσουν στο δημόσιο ταμείο αρκετά δισεκατομμύρια δραχμών, ο υπουργός με αποθάρρυνε, για να μην πω ότι με επέπληξε. «Δηλαδή, μου είπε, θέλεις να δημιουργήσεις στην κυβέρνηση κοινωνικό ζήτημα; Δεν μας φτάνουν οι εξεγέρσεις των εργατών, τα συλλαλητήρια των αγροτών και οι
διαδηλώσεις των φοιτητών; Θέλεις νά χουμε και επανάσταση της αστικής τάξεως;»

Aπόσπασμα από τό Βιβλίο του Γιάννη Κάτρη ''Η γέννηση του Νεοφασισμού στην Ελλάδα.

"ΤΕΤΟΙΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΘΕΛΕΙ Η ΒΟΥΛΗ ΜΑΣ''Φώναζαν ο Παπάς και ο αστυνομός!!

"ΤΕΤΟΙΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΘΕΛΕΙ Η ΒΟΥΛΗ ΜΑΣ''Φώναζαν ο Παπάς και ο αστυνομός!!
Eχουμε παράδοση δεκαετιών από Πολιτικάντηδες και έναν Λαό εξανδραποδισμένο!!!
Είμαστε στο έτος 1958.Μερικά χρόνια πρίν τα λαμόγια της Ελληνικής διαχρονικής κλεπτοκρατίας καταξέσκισαν τό σχέδιο Μάρσαλ,ενώ με τό ίδιο σχέδιο,η ηττημένη Γερμανία έγινε οικονομική Υπερδύναμη.
Ετος 1958.Αντιγράφω:

"Τρίτο σημαντικό πλεονέκτημα ήταν η οικονομική εξαθλίωση και η πνευματική καθυστέρηση των αγροτικών περιοχών, την οποία εκμεταλλεύονταν οι υποψήφιοι με εκπληκτική μεθοδικότητα. Ένας δικαστικός αντιπρόσωπος μου έδωσε την προσωπική του μαρτυρία για το πώς ψήφισαν οι ψηφοφόροι ενός μεγάλου ορεινού χωριού στη Στερεά Ελλάδα κατά τις εκλογές του 1958.

«Οι εγγεγραμμένοι εκλογείς ήσαν 601. Στο εκλογικό τμήμα του χωριού παρίσταντο, σύμφωνα με το νόμο, εκτός από το δικαστικό αντιπρόσωπο και αντιπρόσωποι των κομμάτων. Είμαστε εκεί από την ανατολή του ηλίου, αλλά ως το μεσημέρι δεν είχε προσέλθει ούτε ένας για να ψηφίσει. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι συμβαίνει. Οι
άντρες του χωριού περιδιάβαζαν στην πλατεία και κατά ομάδες συζητούσαν, κοιτάζοντας πότε-πότε προς το δημόσιο δρόμο...

Ρώτησα τον παπά και τον πρόεδρο της κοινότητας τι συμβαίνει και δεν έρχεται κανένας να ψηφίσει... Μ' ένα αινιγματικό χαμόγελο με βεβαίωσαν ότι όλοι θα ψηφίσουν, αλλά αργότερα...Κατά τις δώδεκα η ώρα ακούσθηκε ο θόρυβος ενός αυτοκινήτου, που έφερε τον υποψήφιο της ΕΡΕ,έναν μεγαλόσχημο βιομήχανο. Χαιρέτησε και εγκαταστάθηκε σ' ένα τραπέζι του καφενείου με τους γραμματείς του και το σοφέρ. Έπειτα είπε στον καφετζή να προσφέρει σ' όλους καφέ και κονιάκ. Το πλήθος άρχισε να συρρέει και να παίρνει τα κεράσματα με ευχές προς τον υποψήφιο. Η διαδικασίατου κεράσματος κράτησε κάπου δυο ώρες.
Σε λίγο κατέφθασε ο μπακάλης του χωριού κρατώντας ένα βρώμικο βιβλίο. Ο υποψήφιος το πήρε,το άνοιξε, έβαλε τα γυαλιά του και διάβασε μεγαλόφωνα το πρώτο όνομα:
—Ι.Σ., 186 δραχμές. Αυτός που άκουσε το όνομά του παραμέρισε το πλήθος και πλησίασε:«Συμφωνείς, Γιάννη, τον ρώτησε, ότι το χρέος σου στο μπακάλη είναι 186 δραχμές;» «Ναι»,απάντησε.
«Ε, λοιπόν, από τούτη τη στιγμή δεν χρωστάς τίποτα». Και τράβηξε μια κόκκινη μολυβιά που έσβησετο χρέος...
Εκφωνήθηκαν όλα τα ονόματα. Και διαγράφτηκαν όλα τα χρέη! Δίπλα στον υποψήφιο καθότανε—τιμής ένεκεν—ο αστυνόμος, ο πρόεδρος της κοινότητας και ο παπάς, εκφράζοντας κάθε τόσο με επιφωνήματα το θαυμασμό τους για την ανιδιοτελή γενναιοδωρία του εκλεκτού συμπολίτη και για την αυταπάρνησή του να πολιτευθεί και να προσφέρει τον εαυτό του στην εξυπηρέτηση του έθνους: «Τέτοιους ανθρώπους χρειάζεται η Βουλή», φώναζε επιδοκιμαστικά κάθε τόσο η κλάκα των επισήμων...

Κατά τις τέσσαρες το απόγευμα η πρωτότυπη αυτή διαδικασία εξοφλήσεως των χρεών είχε περατωθεί. Ο ένας από τους δύο γραμματείς έκανε την άθροιση και ανήγγειλε: Εκατόν δώδεκα χιλιάδες εκατόν σαράντα δύο δραχμές και εξήκοντα λεπτά.Το χωριό κρατούσε την αναπνοή του. Με μεγαλοπρεπή χειρονομία ο υποψήφιος άνοιξε το δερμάτινο χαρτοφύλακά του και έγραψε μια επιταγή στο όνομα του μπακάλη: «Είσαστε εν τάξει τώρα;» ρώτησε στρεφόμενος στο πλήθος. «Ναι, απάντησε ένας, αλλά για να κοιμόμαστε ήσυχοι θέλουμε να καεί το βιβλίο με τα βερεσέδια...».
Ο ευεργέτης σηκώθηκε, πήρε το βιβλίο και ξεσκίζοντάς το φύλλο-φύλλο το έρριξε στο αναμμένο τζάκι του καφενείου. Οι φλόγες καταβρόχθισαν τα ονόματα και τα ποσά, ενώ οι πρώην χρεώστες απολάμβαναν ηδονικά το θέαμα... Όταν το βιβλίο έγινε στάχτη ο υποψήφιος θεώρησε ότι η αποστολή του είχε λήξει. Χαιρέτησε και πάλι, μπήκε στο αυτοκίνητο με την ακολουθία του και εγκατέλειψε ολοταχώς το χωριό. Θα το ξανάβλεπε σε μερικά χρόνια στις επόμενες εκλογές...».

Ο κόσμος ξεκίνησε για να ψηφίσει. Μια ατέλειωτη ουρά σχηματίστηκε έξω από το
εκλογικό τμήμα...».
«Και τώρα θέλετε να μάθετε το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας; Εγγεγραμμένοι 601. Εψήφισαν 601. Έγκυρα ψηφοδέλτια 601. ΕΡΕ 601

Απόσπασμα από τό Βιβλίο του Δημοσιογράφου ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΤΡΗ "η γέννηση του Νεοφασισμού στην Ελλάδα"