ΣΤΙΣ 25 ΜΑΡΤΙΟΥ ΤΟΥ 1821 ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ
ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΜΕΡΑ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΚΑΝΕΝΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ
ΓΕΓΟΝΟΣ.ΟΥΤΕ ΑΓΙΑ ΛΑΥΡΑ ΥΠΗΡΞΕ ΠΟΤΕ.
Αποφασίστηκε να γιορτάσουμε αυτήν την μέρα επειδή γίναμε
κράτος Ελληνορθόδοξο και Ελληνο-ταλιμπανικό και συνδέσαμε τον ξεσηκωμό με τον
Ευαγγελισμό της Παναγίας, όπως συνδέσαμε το ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ με τον εθνικό ύμνο
και την περιφορά των επιταφίων κάθε Mεγάλη Παρασκευή με στρατιωτικά αγήματα.
Ο ΜΟΙΡΑΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821.
Yπάρχει
ένας μοιραίος άνθρωπος στην Ιστορία του 1821. Χωρίς αυτόν η Ελληνική επανάσταση
ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΣΙΓΟΥΡΟ πως δεν θα ξεκινούσε το 1821 και δεν ξέρουμε πότε θα
ξεκινούσε, αν τελικά γινόταν ποτέ. Στην Ιστορία τα πράγματα δεν είναι μαύρο
άσπρο. Υπάρχουν πολλοί παράγοντες που παίζουν ρόλο. Παράγοντες που είναι έξω
και πέρα από τις προθέσεις αυτών που θέλουν να κάνουν κάτι. Υπάρχουν και
συμπτώσεις χωρίς τις οποίες δεν θα μπορούσε ούτε ζωή να υπάρξει επι Γής.
Αυτός
ο μοιραίος άνθρωπος ήταν ο Αλή Πασάς. Χωρίς αυτόν δεν θα υπήρχε Ελληνική
επανάσταση. Το μεγαλείο της Ιστορίας είναι πως ούτε και ο ίδιος επεδίωκε κάτι
τέτοιο και ούτε ήξερε πως ουσιαστικά με την δική του τακτική και συμπεριφορά βοηθάει
τους Επαναστάτες της Πελοποννήσου. Αν στην Θέση του Αλή Πασά ήταν κάποιος
άλλος, η αν ο Αλή Πασάς δεν έκανε τα δικά του εκεί στην Ηπειρο για να βγάλει
εκτός εαυτού τον Σουλτάνο Μαχμούτ τον Β, Ελληνική επανάσταση δεν θα γινόταν,
τουλάχιστον το 1821.
Οι προεπαναστατικές διεργασίες είχαν ξεκινήσει ήδη από τον
Γενάρη του 1821.
Ομως:
Νωρίτερα τον Δεκέμβριο του 1820,ο Σουλτάνος Μαχμούτ ο Β, λαμβάνει
μία ΜΟΙΡΑΙΑ απόφαση. Με αφορμή την αυτονομιστική συμπεριφορά του Αλή ΠΑΣΑ στην
περιοχή του, πού απλωνόταν από την Ρούμελη μέχρι την σημερινή Αλβανία, ο
Σουλτάνος δίνει εντολή στον στρατιωτικό διοικητή της Πελοποννήσου, Χουρσίτ Μεχμέτ
Πασά, να εκστρατεύσει στην Ηπειρο με 70.000 αξιόμαχο στρατό που έχει έδρα την
Πελοπόννησο, προκειμένου να καταπνίξει στο αίμα την συμπεριφορά του Αλή Πασά που έχει αυτονομηθεί
πλήρως από την Υψηλή Πύλη και να του πάρει το κεφάλι να το πάει στην Πόλη.
Η
Πελοπόννησος μένει πλέον χωρίς αξιόμαχα στρατιωτικά τουρκικά τμήματα. Ηταν η
ευκαιρία πού περίμεναν οι επαναστάτες να καταστρώσουν τα σχέδια τους. Οι
φιλικοί αλλάζουν άρδην τα σχέδια τους ενώ ο Παπαφλέσσας ήδη έχει φύγει από την
Πόλη και κατεβαίνει στην Πελοπόννησο. Αναφέρω μερικές ημερομηνίες.
Στις 6 Ιανουαρίου πέρασε στην Πελοπόννησο από την Ζάκυνθο,
ειδοποιημένος από τους Φιλικούς ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Ο Κολοκοτρώνης έκανε
συγκεντρώσεις καπεταναίων από όλη την Πελοπόννησο και τους ενημέρωσε να πάρουν
τα όπλα μόλις δοθεί το σύνθημα. Στις 26 Ιανουαρίου έγινε στη Βοστίτσα (Αίγιο) η
Συνέλευση της Βοστίτσας, στην οποία συμμετείχαν επίσημοι αντιπρόσωποι των
προεστών της Πάτρας και των Καλαβρύτων, τρεις ιεράρχες (δεσπότες) μεταξύ των
οποίων ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, διάφοροι προεστοί, αρχιερείς και καπεταναίοι
από όλη την Πελοπόννησο και ο Παπαφλέσσας.
Το έναυσμα της επανάστασης δόθηκε το δεκαήμερο μεταξύ 14-25
Μαρτίου σε διαφορετικά σημεία στο Μοριά. Στην περιοχή των Καλαβρύτων, την
περίοδο αυτή έλαβαν χώρα σημαντικά επαναστατικά γεγονότα, τα οποία αποτέλεσαν
το σπινθήρα για την έναρξη της Επανάστασης. Πρώτος ο Νικόλαος Χριστοδούλου ή
Σολιώτης, αγνοώντας τις ατέρμονες συνελεύσεις των προεστών στην Αγία Λαύρα,
μαζί με τον Αναγνώστη Κορδή και άλλους κλέφτες, στις 14 Μαρτίου 1821 έστησαν
ενέδρα και χτύπησαν στην τοποθεσία «Πόρτες» κοντά στο χωριό Αγρίδι τρεις «γυφτοχαρατζήδες»
και τρεις ταχυδρόμους που μετέφεραν επιστολές του Καϊμακάμη της Τριπολιτσάς
Μεχμέτ Σαλίχ στον Χουρσίτ πασά στα Ιωάννινα, κατόπιν παροτρύνσεως του Σωτήρη
Χαραλάμπη.
Ακολούθησε στις 16 Μαρτίου 1821 η επίθεση του Χονδρογιάννη στην
τοποθεσία «Χελωνοσπηλιά» της Λυκούριας, εναντίον του φοροεισπράκτορα Λαλαίου
Τουρκαλβανού Σεϊδή, που μετέφερε μαζί με τον καταγόμενο από τη Βυτίνα «Σαράφη»
Νικόλαο Ταμπακόπουλο, χρεόγραφα από την Κερπινή Καλαβρύτων στην Τριπολιτσά. Το
απόγευμα της ίδιας ημέρας σημειώθηκε επίθεση εναντίον ανθρώπων του Τούρκου
διοικητή (Βοεβόδα) των Καλαβρύτων Ιμπραήμ πασά Αρναούτογλου, που ανήσυχος
εξαιτίας των γεγονότων που προηγήθηκαν ξεκίνησε με ολόκληρη τη φρουρά του για
την Τριπολιτσά. Ο Αρναούτογλου, όταν πληροφορήθηκε όσα συνέβησαν, έντρομος
έσπευσε να κλειστεί μαζί με τους υπόλοιπους Τούρκους στους τρεις οχυρούς
πύργους των Καλαβρύτων.
Στις 21 Μαρτίου 1821, 650 ένοπλοι αγωνιστές με αρχηγούς
τον Σωτήρη Χαραλάμπη, τον Α. Φωτήλα, τον Σωτήρη Θεοχαρόπουλο, τον Ιωάννη
Παπαδόπουλο, τον Νικόλαο Σολιώτη και τους Πετιμεζαίους επιτέθηκαν εναντίον των
Τούρκων που είχαν καταφύγει στους πύργους και τους ανάγκασαν να παραδοθούν.
Αυτή ήταν η πρώτη πολεμική επιτυχία της επανάστασης. Παράλληλα, ξεσηκώθηκε η
Πάτρα από τους Φιλικούς Παναγιώτη Καρατζά, Βαγγέλη Λειβαδά και Ν. Γερακάρη
αναγκάζοντας τους Μουσουλμάνους να κλειστούν στο φρούριό της.
Στις 23 Μαρτίου απελευθερώθηκε η Καλαμάτα. Στην Στερεά
Ελλάδα κηρύχθηκε επίσημα η έναρξη της επανάστασης στις 27 Μαρτίου, στη μονή
Οσίου Λουκά κοντά στη Λιβαδειά, με παρόντες τους οπλαρχηγούς Αθανάσιο Διάκο και
Βασίλη Μπούσγο και προκρίτους της περιοχής.
ΠΑΡΑΘΕΤΩ ΚΑΙ ΤΙΣ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΕΣ καί τίς πόλεις και τόπους πού
πέρασαν στα χέρια των εξεγερμένων: Καλάβρυτα (21 Μαρτίου), Καλαμάτα (23
Μαρτίου), Αίγιο (23 Μαρτίου), Γαλαξίδι (26 Μαρτίου), Άργος, Καρύταινα, Μεθώνη,
Νεόκαστρο, Φανάρι, Γαστούνη, Ναύπλιο στην Πελοπόννησο και Σάλωνα (Πανουργιάς,
27 Μαρτίου), Λιδωρίκι (Σκαλτζάς,28 Μαρτίου), Μαλανδρίνο (Σκαλτζάς, 30 Μαρτίου),
Λιβαδειά (Διάκος, 31 Μαρτίου), Θήβα (Μπούσγος, 3 Απριλίου), Αταλάντη στη Στερεά
Ελλάδα. Οι Οθωμανοί πλέον είχαν κλειστεί στά κάστρα του Μοριά με κορυφαίο αυτό
της Τριπολιτσας πού έπεσε την 23 Σεπτεμβρίου του 1821.
Επόμενη κορυφαία στιγμή η κάθοδος του Δράμαλη το 1822. Πάλι
με απόφαση του Σουλτάνου Μαχμούτ του Β. Αυτήν την φορά όχι ο Χουρσίτ κατά του
Αλή Πασά, αλλά ο Δράμαλης κατά του Κολοκοτρώνη.
Η σημαντική παρουσία του Κολοκοτρώνη σε αυτήν
την κρίσιμη ώρα για το μέλλον του Ελληνικού εγχειρήματος ήταν ιστορικά
ΚΟΡΥΦΑΙΑ. Ο στρατηγικός αλλά και πολιτικός νους αυτού του ανθρώπου ήταν ο
καταλύτης των εξελίξεων. Εφαρμόζοντας την τακτική της καμένης γης από την μία
εγκλώβισε τον Δράμαλη σχεδόν στα όρια του κάμπου του Αργους. Ταυτόχρονα με μία
τεράστια πολιτική προπαγάνδα πρωτόγνωρη για την εποχή εμψύχωσε τους κατοίκους
της Πελοποννήσου και ένωσε τα διάσπαρτα και αλληλοσπαρασόμενα ένοπλα
στρατιωτικά τμήματα που ουσιαστικά ήταν τμήματα ατάκτων σε ένα στοιχειώδη
οργανωμένο στρατό με σχέδιο πού τσάκισε τον στρατό του Δράμαλη στα Δερβενάκια. Προηγουμένως
δεν είχε πέσει στην παγίδα του Δράμαλη πως δήθεν θα πήγαινε στην Τριπολιτσά.
Μάλιστα ο Δράμαλης φρόντισε έντεχνα οι Ελληνες να πιάσουν αγγελιοφόρο του που
μετέφερε γράμμα με τις δήθεν προθέσεις του.
Μετά έχουμε την πρώτη εμπλοκή των Αγγλων και τα πρώτα
Αγγλικά Δάνεια. Οι αιματηροί εμφύλιοι πόλεμοι μεταξύ Ρουμελιωτών και Μοραϊτών, πού
μας έχουν κρύψει τα σχολικά βιβλία και οι διαμάχες μεταξύ των φατριών των
οπλαρχηγών ,από το 1822 και μετά ήταν η κατάντια της επανάστασης. Αποτέλεσμα ο
Ιμπραήμ από το 1825 να επιβάλλεται στον Μοριά με άμεσο κίνδυνο την απώλεια κάθε
ελπίδας. Δύο γεγονότα η σφαγή στην Χίο και η έξοδος των ελεύθερων πολιορκημένων
στο Μεσολόγγι είναι δύο σημαντικά γεγονότα που επηρεάζουν καταλυτικά την κοινή
γνώμη στην Ευρώπη και αλλάζουν την συμπεριφορά των Μεγάλων δυνάμεων (και για
τους δικούς τους γεωπολιτικούς λόγους). Την παρτίδα (αλλά και την Πατρίδα)
έσωσαν την τελευταία στιγμή οι τότε μεγάλες δυνάμεις πού ήθελαν ένα αυτόνομο
κράτος στο μαλακό υπογάστριο της Οθωμανικής αυτοκρατορίας πού είναι σε
στρατηγική γεωπολιτική θέση στο Αιγαίο.
Ετσι φτάσαμε στην Ναυμαχία του
ΝΑΥΑΡΙΝΟΥ ΟΠΟΥ ΤΕΛΙΚΑ ΜΑΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΑΝ ΟΙ ΞΕΝΟΙ. Εννοείται πάντα για τα δικά
τους πρωτίστως συμφέροντα. Αλλά έτσι είναι πάντα η ζωή και έτσι γράφεται πάντα
η Ιστορία.
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΠΕΤΕΙΟΣ: 20 Οκτωβρίου του 1827!!
«Η Ναυμαχία στο Ναβαρίνο». Μέσα σε 4 μόλις ώρες λύθηκε ο γόρδιος
δεσμός 6 ετών.
