AΠΟ ΤΟ BLOG Santa maura,ΕΔΩ.
Η διαφορά μεταξύ "απεργίας" καί "επαιτείας" είναι η εξής: ενώ η απεργία είναι μιά εκλογίκευση απαιτήσεων μέσα σέ μιά κοινωνικώς καθωρισμένη τάξη πραγμάτων ( π.χ. ο απεργός οφείλει νά λάβη υπ'οψη τά συμφέροντα τού εργοδότη ,η του Κράτους εργοδότη διότι άλλως πώς υπονομεύει τά δικά του ) , η επαιτεία δέν έχει λογικό ελεγχο αλλά σκοπεί μόνο στήν άμεση κάλυψη τής στιγμής (π.χ. τόν επαίτη δέν τόν ενδιαφέρει ,αν ο συναισθηματικά φερόμενος συνάνθρωπός του έχη μόνο μιά δραχμή , τήν οποία δίνει καί γίνεται έτσι φτωχότερος απ' τόν επαίτη ) . Συνεπώς η επαιτεία είναι μιά ειδική καί πολύπλοκη μορφή κλοπής , τήν τεχνική τής οποίας έχει περιγράψει αρκούντως παρ' ημίν ο Καρκαβίτσας .
Τό αυτό νόημα επαιτείας έχουν καί οί ελληνικές απεργίες , αφού δέν αποσκοπούν στήν επίλυση λογικώς επεξεργασθέντων αιτημάτων , αλλά απλώς στήν κάλυψη αναγκών τής στιγμής ( π.χ. "τιμαριθμητική αναπροσαρμογή " ) είς βάρος όλων τών άλλων .
Τώρα βέβαια υπάρχει τό ερώτημα : μά τί νά κάμη ο " απεργός" ? Ακριβώς τίποτ' άλλο δέν μπορεί νά κάμη , όπως τίποτ ' άλλο δέν κάνει καί ο επαίτης απ΄τό νά επαιτή .
(Αν ο επαίτης μπορούσε νά φιλοσοφήση επί τής φτώχειας του , τότε θά γινόνταν επαναστάτης.)
Ετσι καί ο σημερινός απεργός στήν Ελλάδα δέν μπορεί νά βρή τί τού "φταίει" , διότι άν τό εύρισκε θά έβλεπε ότι φταίχτης είναι ο ίδιος καί θά έψαχνε γιά άλλες λύσεις .
Καί δέν μπορεί νά τό βρή , ούτε καί υπάρχει περίπτωση νά τό βρή όσο κι άν τού τό υποδείξουν ,διότι απλούστα δέν υπάρχει η εθνική συνοχή σάν φορέας τής "φιλοσοφίας" του . Στήν αυτήν κατάσταση επαίτη βρίσκεται καί ό κλέβων μέσω "συνταγματικών κατοχυρώσεων" καί "νομοτύπως"
.Τό νόημα τής επαιτείας δέν αλλάζει ΄αλλάζει απλώς η μορφή μέσα στό "κρατικό όλον " .
Ο κλέβων μέσω τού πόστου (καί εμπροθέτως αυτός είς βάρος τών άλλων , όπως καί ό απλός απεργός) προυποθέτει ακριβώς τήν μή ύπαρξη "εθνικής ενότητος" -- τό ξέρει δηλ. αυτό --καί αντί νά απλώση τό χέρι , βάζει απλώς τό "Σύνταγμα " ή τό πόστο νά τού τά φέρη .
Η επαιτεία , τελικώς , από κοινωνικής φύσεως φαινόμενο , μέσα στήν σύγχρονη δομή τών διακρατικών σχέσεων έχει μεταβληθή σέ ιστορική κατηγορία μέ κύριο χαρακτηριστικό τήν "εθνική πυκνότητα " τών λαών . Ο κλέβων "νομοτύπως" ένα μπορεί νά ισχυρισθή , ότι "εξυπηρετεί" μιά γενικώτερη τάξη πραγμάτων . Από τήν άλλη όμως μεριά δυσκολεύει τά ίδια πράγματα , ακριβώς γιατί μέ τήν ύπαρξή του τά κρατεί στάσιμα . Είναι δηλ. σάν τήν σαβούρα τών καικιών : κρατάνε τήν "ισορροπία"αλλά εμποδίζουν τήν ταχύτητα...Η βαθύτατη συνείδησή του πάντως είναι αυτή τού ιστορικού επαίτη . Οσο καί άν "μετέχη" λ.χ. σέ μιά "διεθνή ένωση βιομηχάνων "η σέ μία ένωση πολιτισμένων κρατών τό αίσθημα τής επαιτείας δέν μπορεί νά τόν εγκαταλείψη , αφού δέν είναι σέ θέση νά παράγη .
Ειδικά γιά τούς πολιτικούς , τό αίσθημα τούτο τό εξέφρασε παληότερα ο Π.Κανελλόπουλος λίγο πρίν πεθάνει : "Οί ελληνες πολιτικοί υφίστανται στήν διεθνή πολιτική σκηνή αυτό πού κάνουν οί ίδιοι στόν λαό τους " .
Γιατί άραγε θάπρεπε νά είναι διαφορετικά ? ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου