Και τώρα τί γίνεται; Υπάρχει ελπίδα;

ΟΙ ΚΡΙΣΙΜΟΙ ΜΗΝΕΣ

του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου

«Και τώρα τί γίνεται; Υπάρχει ελπίδα;». Αυτό είναι το μόνιμο ερώτημα κάποιων φίλων, γνωστών, συγγενών αλλά και ανθρώπων των επιχειρήσεων που τις τελευταίες ημέρες επικοινώνησαν μαζί μας, μετά τις τελευταίες αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου στις Βρυξέλλες. Και η μόνιμη απάντησή μας είναι: «Ναι, μπορεί να υπάρξει ελπίδα, αν…».
Αν πραγματοποιηθούν στην χώρα μας σεισμικές μεταρρυθμίσεις, οι οποίες θα έπρεπε να είχαν δρομολογηθεί από την ημέρα που στο Ζάππειο, τον Μάϊο του 1979, η Ελλάδα έθετε την υπογραφή της στην συμφωνία εντάξεώς της στην τότε Ευρωπαϊκή Κοινότητα των εννέα χωρών μελών. Δυστυχώς, η χώρα μας ουδέποτε τίμησε αυτή την υπογραφή –όπως και άλλες αργότερα. Όμως, αντιθέτως, ποτέ δεν είπε όχι στην πλουσιοπάροχη κοινοτική βοήθεια, μέρος της οποίας καταχράσθηκε.
Ακόμα χειρότερα, αντί να χρησιμοποιήσει την κοινοτική αυτή βοήθεια για τους σκοπούς για τους οποίους εδίδετο, την κατασπατάλησε σε περιττά έργα βιτρίνας, αφ’ ενός, και στην δημιουργία ενός κράτους-λερναία ύδρα, αφ’ ετέρου. Έτσι, σήμερα, αυτό το κράτος-λερναία ύδρα αποτελεί την πραγματική σύγχρονη κατάρα της χώρας. Διότι, στο μέτρο που το κράτος αυτό αποτελούσε προέκταση του πελατειακού πολιτικού συστήματος, δημιουργήθηκαν στο εσωτερικό του ισχυροί συνδικαλιστικοί θύλακες οι οποίοι, με την βοήθεια των αποκαλούμενων προοδευτικών δυνάμεων, απετέλεσαν και αποτελούν την πιο απεχθή και αντιδραστική συλλογική οργάνωση της ελληνικής κοινωνίας, την οποία και απομύζησαν.
Αυτές οι δυνάμεις οδηγούν σήμερα την χώρα στην χρεοκοπία, έχοντας συμμάχους τα απορρίμματα του πελατειακού πολιτικού συστήματος, ενώ έχουν παγιδεύσει και κάθε μεταρρυθμιστική δύναμη που θα μπορούσε να συμβάλει στην έξοδο της Ελλάδος από την χρηματοοικονομική κρίση. Κύριος δε στόχος αυτών των αντιμεταρρυθμιστικών δυνάμεων σήμερα είναι και η παρεμπόδιση της αναπτύξεως.
Έτσι, ενώ από την μια πλευρά η χώρα έχει κάνει μία τιτάνια προσπάθεια δημοσιονομικής προσαρμογής, με δραματική εσωτερική υποτίμηση και ισχυρές οριζόντιες περικοπές, στο διαρθρωτικό επίπεδο της οικονομίας δεν έχει γίνει σχεδόν τίποτε. Όλες οι μεταρρυθμίσεις που κατά καιρούς αναγγέλλονται, ακόμα και όταν ψηφίζονται από την ελληνική Βουλή απλώς δεν εφαρμόζονται …ελλείψει εφαρμοστικού νόμου. Διότι εν Ελλάδι υπάρχει και αυτή η παγκόσμια πρωτοτυπία, που θέλει οι νόμοι να μην ισχύουν όταν ψηφίζονται αλλά όταν εκδίδεται ο νόμος της εφαρμογής τους! Εξάλλου, μία άλλη ελληνική νομοθετική πρωτοτυπία είναι αυτή που επιτρέπει σε όποιον υπουργό θέλει να αλλάζει νόμους με δικές του διατάξεις –οι οποίες, επιπλέον, μπορούν να έχουν και αναδρομική ισχύ! Το σύστημα έτσι οδηγείται σε χαοτική πολυνομία, η οποία είναι σημαντικός παραγωγός διαφθοράς αλλά και αναπτυξιακής παραλύσεως.
Περιττόν δε να τονισθεί ότι αυτή η πολυνομία χρησιμοποιείται κατά κόρον από οργανωμένα συνδικαλιστικά και άλλα συμφέροντα, όπως και από αρπακτικά δίκτυα εξουσίας, μέσω των οποίων γίνεται στην Ελλάδα η ανταλλαγή ψήφων με υψηλά εισοδήματα και εργασιακή ασφάλεια. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση των υπαλλήλων της Βουλής, οι οποίοι με απίστευτη χυδαιότητα απέδειξαν πως αποτελούν «κράτος εν κράτει». Όμως, ταυτοχρόνως απέδειξαν ποια είναι και η ποιότητα της κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας –και το σημείο αυτό θα πρέπει να προβληματίσει κάθε σκεπτόμενο Έλληνα δημοκράτη.
Ένα άλλο αποκαλυπτικό δείγμα αυτών των δομών είναι τα πρόσφατα έκτροπα που προκάλεσαν οι τραμπούκοι-εγκάθετοι συνδικαλιστές της ΠΟΕ-ΟΤΑ. Αφού εισέβαλαν σε ξενοδοχείο όπου συνεδρίαζε η Πανελλήνια Ένωση Γραμματέων Δήμων και Κοινοτήτων, προχώρησαν σε σοβαρά έκτροπα που δείχνουν ποιες είναι οι προθέσεις αυτής της συνδικαλιστικής οργανώσεως, η οποία μέχρι σήμερα έχει συμβάλλει και σε απίθανες καταληστεύσεις δημοσίου χρήματος. Το δε μέγεθος αυτής της αντιδραστικής εξουσίας αποδεικνύεται και από την πρόσφατη απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης, το οποίο απάλλαξε τους εγκάθετους που προπηλάκισαν στην συμπρωτεύουσα τον Γενικό Πρόξενο της Γερμανίας κ. Βόλφγκανγκ Χέλσερ-Ομπερμάγιερ.
Είναι έτσι ηλίου φαεινότερον ότι, πέρα από το δραματικό πρόβλημα της αναποτελεσματικής και αντιπαραγωγικής δημόσιας διοικήσεως, υπάρχει και σοβαρό θέμα τραμπουκισμού των συνδικαλιστικών της εκπροσώπων σε όλα τα επίπεδα.
Από την άλλη πλευρά, η κατάσταση αυτή –που είναι πέρα για πέρα αντιαναπτυξιακή– ενισχύεται και από τις συμπεριφορές των κρατικοδίαιτων επιχειρηματικών συμφερόντων, τα οποία ελέγχουν και ενισχύουν τους κρατικούς συντεχνιακούς μηχανισμούς. Με γερές προσβάσεις στον χρηματοπιστωτικό τομέα, υψηλές καταθέσεις στο εξωτερικό και καλή δικτύωση στα μέσα μαζικής επικοινωνίας, τα συμφέροντα αυτά έχουν και τις απαραίτητες πολιτικο-κομματικές διασυνδέσεις, οι οποίες τούς επιτρέπουν να επηρεάζουν σοβαρά, προς όφελός τους, κρίσιμες για την χώρα αποφάσεις. Με άλλα λόγια, παρατηρείται στην Ελλάδα μία προωθημένη μορφή συντεχνιακού καπιταλισμού η οποία, κάθε φορά που το κρίνει απαραίτητο, κινητοποιεί προς εξυπηρέτησή της και τις δυνάμεις που πρέπει.
Αν η υπό τον κ. Αντώνη Σαμαρά τρικομματική κυβέρνηση δεν άρει έστω και μερικώς τους μηχανισμούς αυτού του καθεστώτος, το δάνειο των 52 δισεκατ. ευρώ θα αποδειχθεί και το τελευταίο πριν την άτακτη χρεοκοπία της χώρας. Έτσι απλά.