Η ΑΤΖΕΝΤΑ ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΟΣ
H επικαιρότητα μας εξακολουθεί να κατακλύζεται σε συζητήσεις για
φόρους: Νέους, φόρους, παλαιούς φόρους, φόρους που εισπράττονται, φόρους
που δεν εισπράττονται, φόρους στα εισοδήματα, φόρους στα ακίνητα,
φόρους δίκαιους, φόρους άδικους, φόρους, φόρους, φόρους. Έλληνες και
ξένοι με αυτούς ασχολούνται, κυρίως. Φορολαγνεία... Κανείς επίσημος δεν
συνδέει όλη αυτή την μονομανία με την συνεχή πτώση της οικονομικής
δραστηριότητας. Και πολύ λίγοι βλέπουν το προφανές: Όταν το νερό είναι
λίγο, πρέπει να καλλιεργήσεις μικρότερο χωράφι. Πάντως όλο και πιο κοντά
έρχεται το όραμα μίας κοινοβιακής κοινωνίας: εκείνης που όλοι θα είναι
φυλακή, για χρέη προς το δημόσιο.
Περνάνε οι μήνες και τα χρόνια και
εξακολουθούμε να πορευόμαστε χωρίς αντίδραση. Η συζήτηση για την
ανάπτυξη έχει ευτελιστεί σε συζητήσεις για τα ΕΣΠΑ. Ενώ η πραγματική
συζήτηση θα έπρεπε να είναι πάνω στα αίτια που η Ελλάδα είναι απωθητική
για τις επενδύσεις, και να δράσουμε πάνω σε αυτά, αν μπορούμε. Γιατί μπορεί και να μην μπορούμε. Τουλάχιστον όμως ας ξέρουμε.
Σταχυολογώ μερικά από τα δυσκολότερα θέματα που σχετίζονται με την ανάπτυξη:
- Αδειοδοτικό σύστημα: Πολλές εξουσίες εμπλέκονται, με ποιον να
συνεννοηθείς; Και σε πόσα τέρμινα θα έλθει η απάντηση; Και θα είναι
οριστική; Η θα έλθει ένας γείτονας στο ΣΤΕ να σε εκτελέσει εκ των
υστέρων; Και η τοπική κοινωνία, που έχει θεσμική εξουσία, θα συναινέσει,
η θα κρίνει, όπως η κάθε Κάτω Ραχούλα, ότι πρέπει να γίνει "Ηλύσια
Πεδία";
- Χρήσεις γης: Θα τελειώσουμε ποτέ με το χωροταξικό, η θα το
αντιμετωπίζουμε, όπως κάνουμε επί δεκαετίες, σαν γόρδιο δεσμό, μήπως
και θίξουμε τις διάφορες τοπικές προσδοκίες να μεταβληθούν σε Ελντοράντο
υπεραξιών ακινήτων;
- Εργατική νομοθεσία και συνδικαλισμός: Είναι
δυνατόν να περιμένουμε επενδύσεις που θα είναι υποχρεωμένες να
συνεννοηθούν με τους Φωτόπουλους; Πρέπει να μειώσουμε την δύναμη των
συνδικάτων; Η να τα κρατήσουμε όπως είναι, έστω και αν εξαφανιστούν οι
εργαζόμενοι;
- Νομικό σύστημα: Είναι δυνατόν να υπάρχει οικονομική
δραστηριότητα χωρίς ασφάλεια δικαίου; Μπορούν να έλθουν επενδύσεις
σήμερα που το δικαστικό σύστημα είναι σε κατάσταση πρακτικής
αρνησιδικίας; Η μπορεί να ανθίσουν οι επενδύσεις σε ένα περιβάλλον που
ένας "παίκτης" έχει περισσότερα δικαιώματα από τους άλλους; Δηλαδή το
Κράτος;
- Ρευστότητα. Μπορεί να γίνει κάτι χωρίς λειτουργικό και
ζωντανό τραπεζικό σύστημα; Την όποια ρευστότητα του οποίου εξακολουθεί
και σήμερα να στραγγίζει το Δημόσιο;
Πολλοί θα σηκώσουν μόνο τα φρύδια τους, δηλωτικό της αίσθησης ματαιότητας. Η συζήτηση είναι απαξιωμένη πριν την αρχίσεις.
Ενώ υπάρχουν τόσες συζητήσεις όπου όλοι είναι λαλίστατοι: Οι φόροι, η φοροδιαφυγή, η ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς...
Η ΑΤΖΕΝΤΑ ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΟΣ
H επικαιρότητα μας εξακολουθεί να κατακλύζεται σε συζητήσεις για φόρους: Νέους, φόρους, παλαιούς φόρους, φόρους που εισπράττονται, φόρους που δεν εισπράττονται, φόρους στα εισοδήματα, φόρους στα ακίνητα, φόρους δίκαιους, φόρους άδικους, φόρους, φόρους, φόρους. Έλληνες και ξένοι με αυτούς ασχολούνται, κυρίως. Φορολαγνεία... Κανείς επίσημος δεν συνδέει όλη αυτή την μονομανία με την συνεχή πτώση της οικονομικής δραστηριότητας. Και πολύ λίγοι βλέπουν το προφανές: Όταν το νερό είναι λίγο, πρέπει να καλλιεργήσεις μικρότερο χωράφι. Πάντως όλο και πιο κοντά έρχεται το όραμα μίας κοινοβιακής κοινωνίας: εκείνης που όλοι θα είναι φυλακή, για χρέη προς το δημόσιο.
Περνάνε οι μήνες και τα χρόνια και εξακολουθούμε να πορευόμαστε χωρίς αντίδραση. Η συζήτηση για την ανάπτυξη έχει ευτελιστεί σε συζητήσεις για τα ΕΣΠΑ. Ενώ η πραγματική συζήτηση θα έπρεπε να είναι πάνω στα αίτια που η Ελλάδα είναι απωθητική για τις επενδύσεις, και να δράσουμε πάνω σε αυτά, αν μπορούμε. Γιατί μπορεί και να μην μπορούμε. Τουλάχιστον όμως ας ξέρουμε.
Σταχυολογώ μερικά από τα δυσκολότερα θέματα που σχετίζονται με την ανάπτυξη:
- Αδειοδοτικό σύστημα: Πολλές εξουσίες εμπλέκονται, με ποιον να συνεννοηθείς; Και σε πόσα τέρμινα θα έλθει η απάντηση; Και θα είναι οριστική; Η θα έλθει ένας γείτονας στο ΣΤΕ να σε εκτελέσει εκ των υστέρων; Και η τοπική κοινωνία, που έχει θεσμική εξουσία, θα συναινέσει, η θα κρίνει, όπως η κάθε Κάτω Ραχούλα, ότι πρέπει να γίνει "Ηλύσια Πεδία";
- Χρήσεις γης: Θα τελειώσουμε ποτέ με το χωροταξικό, η θα το αντιμετωπίζουμε, όπως κάνουμε επί δεκαετίες, σαν γόρδιο δεσμό, μήπως και θίξουμε τις διάφορες τοπικές προσδοκίες να μεταβληθούν σε Ελντοράντο υπεραξιών ακινήτων;
- Εργατική νομοθεσία και συνδικαλισμός: Είναι δυνατόν να περιμένουμε επενδύσεις που θα είναι υποχρεωμένες να συνεννοηθούν με τους Φωτόπουλους; Πρέπει να μειώσουμε την δύναμη των συνδικάτων; Η να τα κρατήσουμε όπως είναι, έστω και αν εξαφανιστούν οι εργαζόμενοι;
- Νομικό σύστημα: Είναι δυνατόν να υπάρχει οικονομική δραστηριότητα χωρίς ασφάλεια δικαίου; Μπορούν να έλθουν επενδύσεις σήμερα που το δικαστικό σύστημα είναι σε κατάσταση πρακτικής αρνησιδικίας; Η μπορεί να ανθίσουν οι επενδύσεις σε ένα περιβάλλον που ένας "παίκτης" έχει περισσότερα δικαιώματα από τους άλλους; Δηλαδή το Κράτος;
- Ρευστότητα. Μπορεί να γίνει κάτι χωρίς λειτουργικό και ζωντανό τραπεζικό σύστημα; Την όποια ρευστότητα του οποίου εξακολουθεί και σήμερα να στραγγίζει το Δημόσιο;
Πολλοί θα σηκώσουν μόνο τα φρύδια τους, δηλωτικό της αίσθησης ματαιότητας. Η συζήτηση είναι απαξιωμένη πριν την αρχίσεις.
Ενώ υπάρχουν τόσες συζητήσεις όπου όλοι είναι λαλίστατοι: Οι φόροι, η φοροδιαφυγή, η ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς...
H επικαιρότητα μας εξακολουθεί να κατακλύζεται σε συζητήσεις για φόρους: Νέους, φόρους, παλαιούς φόρους, φόρους που εισπράττονται, φόρους που δεν εισπράττονται, φόρους στα εισοδήματα, φόρους στα ακίνητα, φόρους δίκαιους, φόρους άδικους, φόρους, φόρους, φόρους. Έλληνες και ξένοι με αυτούς ασχολούνται, κυρίως. Φορολαγνεία... Κανείς επίσημος δεν συνδέει όλη αυτή την μονομανία με την συνεχή πτώση της οικονομικής δραστηριότητας. Και πολύ λίγοι βλέπουν το προφανές: Όταν το νερό είναι λίγο, πρέπει να καλλιεργήσεις μικρότερο χωράφι. Πάντως όλο και πιο κοντά έρχεται το όραμα μίας κοινοβιακής κοινωνίας: εκείνης που όλοι θα είναι φυλακή, για χρέη προς το δημόσιο.
Περνάνε οι μήνες και τα χρόνια και εξακολουθούμε να πορευόμαστε χωρίς αντίδραση. Η συζήτηση για την ανάπτυξη έχει ευτελιστεί σε συζητήσεις για τα ΕΣΠΑ. Ενώ η πραγματική συζήτηση θα έπρεπε να είναι πάνω στα αίτια που η Ελλάδα είναι απωθητική για τις επενδύσεις, και να δράσουμε πάνω σε αυτά, αν μπορούμε. Γιατί μπορεί και να μην μπορούμε. Τουλάχιστον όμως ας ξέρουμε.
Σταχυολογώ μερικά από τα δυσκολότερα θέματα που σχετίζονται με την ανάπτυξη:
- Αδειοδοτικό σύστημα: Πολλές εξουσίες εμπλέκονται, με ποιον να συνεννοηθείς; Και σε πόσα τέρμινα θα έλθει η απάντηση; Και θα είναι οριστική; Η θα έλθει ένας γείτονας στο ΣΤΕ να σε εκτελέσει εκ των υστέρων; Και η τοπική κοινωνία, που έχει θεσμική εξουσία, θα συναινέσει, η θα κρίνει, όπως η κάθε Κάτω Ραχούλα, ότι πρέπει να γίνει "Ηλύσια Πεδία";
- Χρήσεις γης: Θα τελειώσουμε ποτέ με το χωροταξικό, η θα το αντιμετωπίζουμε, όπως κάνουμε επί δεκαετίες, σαν γόρδιο δεσμό, μήπως και θίξουμε τις διάφορες τοπικές προσδοκίες να μεταβληθούν σε Ελντοράντο υπεραξιών ακινήτων;
- Εργατική νομοθεσία και συνδικαλισμός: Είναι δυνατόν να περιμένουμε επενδύσεις που θα είναι υποχρεωμένες να συνεννοηθούν με τους Φωτόπουλους; Πρέπει να μειώσουμε την δύναμη των συνδικάτων; Η να τα κρατήσουμε όπως είναι, έστω και αν εξαφανιστούν οι εργαζόμενοι;
- Νομικό σύστημα: Είναι δυνατόν να υπάρχει οικονομική δραστηριότητα χωρίς ασφάλεια δικαίου; Μπορούν να έλθουν επενδύσεις σήμερα που το δικαστικό σύστημα είναι σε κατάσταση πρακτικής αρνησιδικίας; Η μπορεί να ανθίσουν οι επενδύσεις σε ένα περιβάλλον που ένας "παίκτης" έχει περισσότερα δικαιώματα από τους άλλους; Δηλαδή το Κράτος;
- Ρευστότητα. Μπορεί να γίνει κάτι χωρίς λειτουργικό και ζωντανό τραπεζικό σύστημα; Την όποια ρευστότητα του οποίου εξακολουθεί και σήμερα να στραγγίζει το Δημόσιο;
Πολλοί θα σηκώσουν μόνο τα φρύδια τους, δηλωτικό της αίσθησης ματαιότητας. Η συζήτηση είναι απαξιωμένη πριν την αρχίσεις.
Ενώ υπάρχουν τόσες συζητήσεις όπου όλοι είναι λαλίστατοι: Οι φόροι, η φοροδιαφυγή, η ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου