....Aπο τις διακοπες μου στην Λευκαδα,εκει που ειδα γνωρισα και συζητησα με ανθρωπους που ηξεραν και εζησαν τον Επτανησιο Λευκαδιτη Διανοητη.Kαι γνωρισα εναν ανθρωπο που αξιζει να ειναι φιλος μου ...τον Γιωργο....
Απο την αλλη εβδομαδα κειμενα ιστορικα του Βασιλη Ραφαηλιδη,σε αναφορες απο βιβλια του Γερασιμου Κακλαμανη.Ξερω πως η επικαιροτητα αλλα επιβαλλει,αλλα κατα την γνωμη μου η οποια επικαιροτητα,δεν μπορει να κατανοηθει χωρις την αυτογνωσια σε ορισμενα βασικα πραγματα με τα οποια δομηθηκε το Νεοελληνικο κρατος.
Εγω ΕΠΙΜΕΝΩ στο πως ξεκινησαν ολα εξ αρχης εδω,κατι το οποιο καταδεικνυει με σαφηνεια,το πως φτασαμε εως εδω,ΟΠΟΤΕ ΚΑΙ ΘΑ ΕΠΙΜΕΙΝΩ στα ιστορικα αυτα κειμενα εθνικης αυτογνωσιας.
Γεράσιμος Κακλαμάνης, Η Ελλάς ως Κράτος Δικαίου, Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, Αθήνα 1990,ενα μικρο αποσπασμα απο σελιδες, 90-94
Συντομο βιογραφικο
Υπήρξε μια από τις πιο αξιοσημείωτες και μοναχικές περιπτώσεις της ελληνικής διανόησης. Με το συνολικό έργο του ανατρέπει κατεστημένες αντιλήψεις και ιδεολογικές βεβαιότητες με τις οποίες γεννηθήκαν και μεγάλωσαν γενιές νεοελλήνων. Βεβαιότητες που αποδεδειγμένα εκ των γεγονότων, συσκοτίζουν διαστρεβλώνουν αλλοτριώνουν την πραγματικότητα και που ουδόλως δίνουν την παραμικρή λύση στα τόσα προβλήματα που αντιμετωπίζει η νεοελληνική κοινωνία. Ο προκλητικός, σύνθετος, και με πυκνότητα νοημάτων τρόπος γραφής του, οδηγεί τον μελετητή των έργων του, αν μη τι άλλο, στον δρόμο της επιπλέον αναζήτησης πρόσθετων στοιχείων, πηγών και εργαλείων ανάλυσης, δρόμο απολύτως δημιουργικό στην κατεύθυνση οικοδόμησης προσωπικής αντίληψης και γνώσεων άκρως απαραίτητων για την ουσιαστικότερη κοινωνική προσφορά.
Ο Γερασιμος Κακλαμανης αναφερομενος την <<εκκλησιαστικη χριστιανικη υστερια >> του Μακρυγιαννη ειχε σχολιασει:
Eκτοτε στην Ελλαδα,οπου η εκκλησια απολαμβανει προνομια και φοροαπαλλαγες,μπλεξαμε με τα <<Κυριε-Ελεησον>>,τα αναθεματα κατα του Βενιζελου,τους αφορισμους κατα του Καζαντζακη,τους θρησκευτικους ορκους λειτουργων που βυθιζονται στην διαφθορα,και ενα κοτσαμπασικο θεοκρατικο κρατος,που ειναι συνδεδεμενο με την θρηκευτικη εξουσια.
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ <<ΕΘΝΙΚΕΣ ΠΡΟΣΦΟΡΕΣ>>,του <<ΗΡΩΑ>>,Μακρυγιαννη...
και οπως λεει και ο Β.Ραφαηλιδης στο βιβλιο του,<<κωμικοτραγικη ιστορια του Νεοελληνικου κρατους>>....
<<με τα απομνημονευματα του Μακρυγιαννη υπο μαλης δεν ειναι δυνατον οι Ευρωπαιοι να μας παρουν ποτε στα σοβαρα>>
Αυτα ελεγε τοτε ο <ηρωας> Μακρυγιαννης,ο πατερας του Ελληνικου Λαικισμου και του <<Ελλας-Ελληνων-Χριστιανων>>,ο ανθρωπος που στα 23 χρονια του και πριν την επανασταση του 1821 οπως λεει και ο Β.Ραφαηλιδης στο Βιβλιο του <Κωμικοτραγικη ιστορια του Νεοελληνικου κρατους>>,ειχε αμυθητη περιουσια,που εκανε κατω απο τον φορομπηχτικο μηχανισμο του Αλη Πασα,οντας αγραμματος,αταξιδευτος,αλλα εχων φοβερες γνωσεις επι αρχαιων...χωρις να ειναι σπουδαγμενος Αρχαιολογος,και μαλιστα στα 23 χρονια του.
ΔΕΙΤΕ ΠΑΡΑ-ΚΑΤΩ ΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ Β.ΡΑΦΑΗΛΙΔΗ,<<κωμικοτραγικη ιστορια του Νεοελληνικου κρατους>>,για τον Μακρυγιαννη και την ιδρυθεισα το 1842 απο τον Οθωνα,απο τοτε, γνωστη σε ολους μας ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ,που ειναι μεχρι και σημερα.
Τα τεσσερα κειμενα για την Εθνικη Τραπεζα και τον Μακρυγιαννη παρα-κατω.
Απο την αλλη εβδομαδα κειμενα ιστορικα του Βασιλη Ραφαηλιδη,σε αναφορες απο βιβλια του Γερασιμου Κακλαμανη.Ξερω πως η επικαιροτητα αλλα επιβαλλει,αλλα κατα την γνωμη μου η οποια επικαιροτητα,δεν μπορει να κατανοηθει χωρις την αυτογνωσια σε ορισμενα βασικα πραγματα με τα οποια δομηθηκε το Νεοελληνικο κρατος.
Εγω ΕΠΙΜΕΝΩ στο πως ξεκινησαν ολα εξ αρχης εδω,κατι το οποιο καταδεικνυει με σαφηνεια,το πως φτασαμε εως εδω,ΟΠΟΤΕ ΚΑΙ ΘΑ ΕΠΙΜΕΙΝΩ στα ιστορικα αυτα κειμενα εθνικης αυτογνωσιας.
Γεράσιμος Κακλαμάνης, Η Ελλάς ως Κράτος Δικαίου, Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, Αθήνα 1990,ενα μικρο αποσπασμα απο σελιδες, 90-94
<<...Η Ελλάδα ως κράτος υπήρξε εξ αρχής ο Λίβανος των Βαλκανίων. Ένα κράτος δηλαδή ιστορικής σκοτοδίνης, χωρίς κανέναν φορέα εθνικής υπάρξεως (τα ιστορικά αίτια τα εξετάσαμε αλλού: βλ. το βιβλίο μας “Επί της Δομής του νεοελ. Κράτους”, β’ έκδ. 1990). Μια απλή ματιά στα κατά καιρούς ελληνικά Συντάγματα είναι ικανή, για να δείξη την έλλειψη θεμελίων εξ αρχής αυτού του Κράτους.
Το πρώτο Σύνταγμα της Επιδαύρου, το πρώτο πράγμα που ορίζει (δειτε εδω § α’) σαν φορέα του Κράτους είναι η θρησκεία. Αναγκαστικά δηλαδή μια και αυτοί που επαναστάτησαν κατά των Τούρκων έπρεπε να έχουν κάτι που να τους ξεχωρίζη. Αλλά τότε θρησκείες υπήρχαν πολλές και αμέσως η ίδια παράγραφος, για να αποφύγη τον εμφύλιο πόλεμο που ήταν ήδη μια πραγματικότης, ορίζει στην δεύτερη φράση, ότι “η Διοίκησις ανέχεται και πάσαν άλλην θρησκείαν”.
Το νέο κράτος έπρεπε να το λένε βέβαια “Ελλάδα”, δεν υπήρχε όμως κανένα χαρακτηριστικό των “Ελλήνων”, αφού η σύνθεση του πληθυσμού ήταν Αρβανίτες, Τούρκοι, Έλληνες, Βλάχοι, Σλάβοι, Πομάκοι, Γύφτοι κ.λπ. Αμέσως λοιπόν το ίδιο Σύνταγμα στην(δειτε εδω § β΄)δίνει και το ορισμό του “Έλληνος”:
“όσοι αυτόχθονες πιστεύουσιν εις Χριστόν”.
Ποιος όμως είδε ποτέ την πίστη και ποιος την μέτρησε; Ήταν αυτό κριτήριο εθνικής υπάρξεως, ύστερα από τεσσάρων αιώνων συμβίωση με μια συγγενή θρησκεία, την οποίαν είχε αποδεχθή το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της δυτικής Ελλάδος; Και σε ποιον Χριστό, τον ορθόδοξο ή τον καθολικό; Άρα λοιπόν δεν υπήρχε θέμελο στηρίξεως αυτού του κράτους και αποφυγής του εμφυλίου πολέμου (ο οποίος εκράτησε τότε δέκα ολόκληρα χρόνια και εσταμάτησε με πρωτοβουλίες των ευρωπαϊκών δυνάμεων). Μεγάλη σημασία έχει το “αυτόχθονες” της παραπάνω παραγράφου, που φανερώνει επίγνωση της “λιβανοειδούς” μορφής της Ελλάδος σε όσους συνέταξαν το Σύνταγμα.
Όντως στο “Σύνταγμα του Άστρους“, που είναι ταυτόχρονο με το άλλο, ορίζεται στην(δειτε εδω § ιβ’): “Η Διοίκησις πολιτογραφεί αλλοεθνείς υπό τον όρον να αποκτήσωσιν εντός πενταετούς διαστήματος ακίνητα κτήματα εν τη Επικρατεία”. Δηλαδή, στην συνείδηση αυτών που απέκτησαν την “Επικράτεια”, αυτή ήταν ένας χώρος για ξεπούλημα και άρχισαν να καλούν για “επενδύσεις”, όπως θα λέγαμε στην σημερινή διάλεκτο, δηλαδή για λεφτά. Το “αλλοεθνείς”, δεν σημαίνει βέβαια τους εκτός της Επικρατείας “αλύτρωτους” πειναλέους, αλλά πάντα τους “εις Χριστόν πιστεύοντας” που μπορούσαν να έχουν λεφτά, ανεξαρτήτως εθνικότητος. Κατά τον τρόπον αυτόν και ένας συγγενής του Σουλτάνου που ήταν πρόθυμος να δηλώση “εις Χριστόν πιστεύων”, μπορούσε να έρθη στην “Επικράτεια” και να επενδύση.Γεράσιμος Κακλαμάνης, Η Ελλάς ως Κράτος Δικαίου, Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, Αθήνα 1990, σελ. 90-94
Φυσικά οι πρώτοι μεταξύ των αλλοεθνών που θα έβλεπαν την επιχείρηση με ενδιαφέρον, πλην βεβαίως των ανά την οθωμανικήν αυτοκρατορία και εκτός αυτής ελληνοφώνων “εις Χριστόν πιστευόντων”, θα ήσαν και οι Άγγλοι, και αυτοί “εις Χριστόν πιστεύοντες”, οι οποίοι, αφού ήσαν οι πλουσιώτεροι και εμπορικώτεροι, κατά απολύτως νόμιμον και φυσικόν τρόπο θα απέβαιναν και οι σπουδαιότεροι κεφαλαιούχοι της “βιομηχανίας”. Συνταγματικώς δεν υπήρχε κώλυμα για κανέναν. Αλλά βέβαια, αυτός που επενδύει τα λεφτά του, είναι φυσικό να έχη και την μέριμνα να μην τα χάση. Είναι δηλαδή φυσικό να απαιτή να υπάρχουν κάποιοι νόμοι που να του κατοχυρώνουν τα κεφάλαια, ή, επειδή τότε ο ελληνικός Λίβανος ήταν αμπέλι ξέφραγο (αυτό άλλωστε το ανεγνώριζαν και τα ίδια τα Συντάγματα τότε δια του όρου “Χέρσος Ελλάς”), να συμμετέχη στην διοίκηση, για να μπορή να ελέγχη τον κόπο και την περιουσία του. Αν βεβαίως προϋπάρχουν οι νόμοι, ο καθένας που θα επενδύση σκέφτεται τα υπέρ και τα κατά και αναλόγως ενεργεί. Όταν όμως ένα πράγμα βγαίνη στο σφυρί, και μάλιστα επισήμως δια “Συντάγματος” ως χέρσος τρόπος, άλλος τρόπος δεν υπάρχει εκτός από τον έλεγχο της διοίκησης.
Αυτό εδημιούργησε τότε ένα πρόβλημα. Οι μεν ελληνόφωνες επενδυτές του εξωτερικού (οι “ετερόχθονες”) ανέλαβαν και τα διοικητικά πόστα (άλλωστε αυτοί ήταν και οι μορφωμένοι του καιρού), οι “αυτόχθονες” όμως ήθελαν μεν τα λεφτά των άλλων, αλλά να τα διοικούν αυτοί. Ουδέν βέβαια το λογικώς αντιφατικόν σε μια επιχείρηση Λιβάνου σαν αυτή της τότε Ελλάδος, μόνο που τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να συμβαδίσουν με τις προθέσεις.
Εδημιουργήθη λοιπόν έκτοτε ένας διοικητικός και κοινωνικός εμφύλιος πόλεμος που διαρκεί ακόμη ώς τα σήμερα, περί του ποιος θα πρωτοφάη τι, ακολουθώντας το σχήμα μιας μαθηματικής καμπύλης με “μάξιμα” και “μίνιμα”. Ένα από τα σπουδαιότερα “μάξιμα” αυτού του διαρκούς πολέμου ήταν η σχετική συζήτηση στην “Βουλή” κατά τις αρχές Γενάρη του 1844, όπου αφού απερρίφθη η αίτηση του νομού Λακωνίας για φορολογική ασυδοσία (διότι κατά τον “αιτιολογικόν” αυτή είχε κατοχυρωθή δι’ ειδικού διατάγματος μεταξύ Λακώνων και Σουλτάνου…), εσυζητήθη εν συνεχεία το θέμα του… κορβανά. Υπέρ της εκδιώξεως όλων των μορφωμένων και ικανών από τις δημόσιες θέσεις υπήρξαν, με εισήγηση του Ρήγα Παλαμήδη και του Μακρυγιάννη, οι Πλαπούτας, Δεληγιάννης, Γρίβας, Κορφιωτάκης κ.ά. Κατά του μέτρου αυτού διετέθη η πλειοψηφία της τότε Βουλής και οι “αριστείς” αυτής, Πετσάλης, Περαιβός, Σίμος, Ζωγράφος, Βελέντζας, Αξελός, Ρέντης, ακολουθούμενοι από το “βαρύ πυροβολικόν της Συνελεύσεως”, τους αντιπροέδρους Κωλέττη και Μαυροκορδάτο και τον ίδιο τον πρωθυπουργό Μεταξά.
Ο Παλαμήδης μεταξύ άλλων υποστήριξε “πεισμόνως” στον λόγο του το εξής (όπως θα ιδή ο αναγνώστης πρόκειται για αυτό τούτο το “ψητό”, να βάλουν δηλ. στο χέρι τις ξένες επενδύσεις):
“Ημείς δεν στερούμε τους ετερόχθονας παρά την ενέργειαν της εξουσίας… Ας επιχειρήσωσι ιδιωτικά έργα, ας καλλιεργήσωσι γαίας, ας μετέλθωσι εμπόριον και βιομηχανίας, εις τα Υπουργήματα όμως δεν τους δεχόμεθα… Ας τραβηχθούν δι’ ολίγα χρόνια να κανονίσωμεν ημείς μόνοι την υπηρεσίαν μας. Πρόκειται ΝΑ ΡΙΨΩΜΕΝ ΒΑΛΣΑΜΟΝ εις τας πληγάς μας και όχι τρεμεντίνα“.
Και ο Μακρυγιάννης με την σειρά του, οπλοφορών και συγγραφεύς – δηλαδή έχων την αφαιρετικήν δύναμη του λόγου και εξησκημένος με την ακρίβειαν των στόχων-, συνοψίζει το όλον κατηγορηματικώτατα:
“Αν είναι να μείνωμε ΗΜΕΙΣ νηστικοί, ας πάη στο διάβολο η ελευθερία. Έφαγαν αυτοί, ας φάμε και ΕΜΕΙΣ τώρα.”
(Βλ. Κων. Μ. Γράψα, Διευθυντού της ελλ. Βουλής: “Ελληνική πολιτική εγκυκλοπαίδεια”, τευχ. Α’ (Η πρώτη εθνική Συνέλευσης 1843-1844), Αθήναι 1947, σελ. 21).
Να λοιπόν ότι στην Ελλάδα δεν χρειαζόμαστε “εξεταστικές επιτροπές” για τίποτε. Τα πάντα είναι αρχήθεν δεδομένα… Οι “πληγές” του Παλαμήδη δεν είχαν κλείσει είκοσι τρία χρόνια μετά την επανάσταση, και όπως φαίνεται στην Ελλάδα δεν κλείνουν ποτέ ανάλογες “πληγές”… Και για τον “ήρωα” Μακρυγιάννη, “ας πάη στο διάβολο η ελευθερία” – δηλ. και η Ακρόπολη και τα αρχαία και τα πάντα, αν πρόκειται να μην φάγωμεν ημείς…
Να το τόσο μίσος για τους “φραγκολεβαντίνους”, με τις ρεντικότες, που μας “εμόλυναν τον πολιτισμό” της πανδαισίας… Αλλά και αν υποθέσωμε πως έτρωγαν, τι μπορούσαν να φάνε σε δέκα χρόνια από την άφιξη του Όθωνα και σ’ ένα κράτος ρημαγμένο από τον εμφύλιο, χωρίς φράγκο στα ταμεία, χωρίς δάνεια και… “αμερικανικές βάσεις” (το αγγλικό είχε μισοναυαγήσει καθ’ οδόν), χωρίς μόρφωση και παραγωγή, χωρίς τίποτε;
Ο Όθωνας ήθελε κράτος και το κράτος χρειάζεται έναν ωρισμένο βαθμό γραφειοκρατίας. Ώφειλαν οι Βαυαροί να δημιουργήσουν “κίνητρα”, προκειμένου να έρθη κόσμος για να φκιάξουν διοικητικά αυτό το κράτος, να “φάνε” όμως μόνο εν μέτρω θα τα κατάφερναν οι “ετερόχθονες”, διότι οι Βαυαροί έδειξαν πως εννοούσαν όντως να φκιάσουν κράτος. Και αν συνεπώς ακόμη “έτρωγαν”, τα δικά τους έτρωγαν, ή εν πάση περιπτώσει κάτι που δεν το στερούσαν από άλλους. Αλλά ο Μακρυγιάννης εμυριζόταν τον αέρα: έβλεπε τις “ενέσεις” των Βαυαρών, διέκρινε το “επενδυτικό ενδιαφέρον”, έστω και μικρό των φιλελλήνων, άκουγε για τις προθέσεις των “εθνικών ευεργετών”. Αλλά όλα αυτά του ήταν βάσανο ανυπόφορο! Δεν “έτρωγαν”, “θα έτρωγαν” ίσως – κι αυτή η ιδέα του Μακρυγιάννη τού κοψοχόλιαζε τα σωθικά σαν τον φόβο μικρού παιδιού… “Δι’ ολίγα χρόνια” μόνο, λέει ο Παλαμήδης. Αυτό και μόνον δείχνει καλά την ιδέα περί Κράτους των τότε “αυτοχθόνων”…
Εν τω μεταξύ, στην ίδια Συνέλευση κατά την συνεδρία της 20/1/44 απεδείχθη ότι όλοι αυτοί οι… βαλσαμοζήτες ήσαν φοροφυγάδες ολκής, δεν είχαν πληρώσει ποτέ φόρο στο Δημόσιο και κατά πρόταση του πληρεξουσίου Ερμουπόλεως Περίδη απαιτήθηκε να μην καταλαμβάνουν δημόσιες θέσεις. Εξ αυτού του λόγου μάλιστα τότε εξεδόθησαν και οι “νόμοι του Σόλωνος” στην Σύρο – μήπως και “διδαχθούν” οι τότε λυμεώνες του δημ. προϋπολογισμού δηλαδή απ’ τους “αρχαίους προγόνους”!!! (Το βιβλίο αυτό εξεδόθη τω 1844 στην Ερμούπολη από τον Ν. Παπαδούκα, ο οποίος τέσσερα χρόνια αργότερα θα προβή και σε σχολιασμό του Συντάγματος του 1844. Το βιβλίο αυτό επανεξεδόθη προσφάτως.
Πρέπει να σημειωθή, ότι η Σύρος, η οποία ετήρησε ουδέτερη στάση στην Επανάσταση του ’21, ανεμιγνύετο εν συνεχεία στις καταστάσεις του τότε κράτους με την συνείδηση αυτονόμου περιοχής, πράγμα που εξηγεί και την εξόχως κριτική της στάση – της περιπτώσεως του Ροΐδη συμπεριλαμβανομένης). Φυσικά η πρόταση κατεψηφίσθη… Άλλοθι των “αυτοχθόνων” ήταν, ότι πολλοί πολεμιστές του ’21 περιέπεσαν εν συνεχεία σε φτώχεια. Ο βαθύτερος λόγος όμως δεν είναι ότι τους εγκατέλειψε το Κράτος, παρ’ όλον που ήταν φυσικό σε μια κατεστραμμένη χώρα από μακροχρόνιους εμφυλίους πολέμους να υπάρχουν πολλοί φτωχοί. Η σαδιστική εγκατάλειψη του επικρατήσαντος κράτους σε μερικούς αγωνιστές οφείλεται κατά κύριον λόγο στην εκβαρβάρωση των τότε ηθών λόγω της θρησκευτικής εγκαταλείψεως των κατοίκων του ελλαδικού χώρου ανά τους προηγούμενους αιώνες. Απεδείξαμε τα αίτια των εμφυλίων πολέμων (βλ. προμνημονευθέν βιβλίο μας). Οι επικρατήσαντες Χριστιανοί, καθότι και μειονότης, εφέρθηκαν με απέραντον σκληρότητα ως κράτος προς τους πρώην μωαμεθανούς συναγωνιστές των στον αγώνα, που ήταν και η πλειονότης. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της γυναικός του Ο. Ανδρούτσου (Ελένης, γνωστής ως “Οδυσσέαινας”, το γένος Καρέλη), η οποία ανετράφη στην αυλή του Αλή Πασά και παντρεύτηκε τον Οδυσσέα εκεί. Όλη της την ζωή έκανε δίκες για τους αρπαγέντες θησαυρούς του άνδρα της (βλέπομε κι εδώ πάλι “θησαυροί”…), τους οποίους φυσικά ουδέποτε πήρε, όταν δε έχασε και τον γυιό της σε ηλικία δώδεκα ετών στο Μόναχο, όπου τον είχαν πάρει για δωρεάν σπουδές, αφέθηκε στην εγκατάλειψη και πέθανε φτωχή και λησμονημένη. Ο Οδυσσέας όμως ήταν μωαμεθανός Έλληνας. Η μάνα του ήταν μπέησσα, όπως αναφέρεται και στον ανδριάντα του στην πλατεία της Πρεβέζης… Η “προδοσία” του υπήρχε μόνο στην φαντασία των εχθρών του και η φρίκη του θανάτου του στον θρησκευτικό βαρβαρισμό τους… Το ίδιο συνέβηκε και για πολλούς άλλους αγωνιστές, όταν επεκράτησε το χριστιανικό κράτος. Όχι ο Όθωνας και η βασιλεία ή η Διοίκηση με τους “ετερόχθονες”· ο “χριστιανισμός” ετιμώρησε πολλούς αγωνιστές του ’21…
Αυτές όμως οι λεπτομέρειες στα χέρια του Μακρυγιάννη ήσαν μαντηλάκια στα χέρια θαυματοποιού… Μαζί με τον Παλαμήδη, καίτοι μειοψηφία στην Συνέλευση, τα κατάφεραν. Όντως απεκλείσθησαν από τις δημόσιες θέσεις όλοι οι ικανοί και μορφωμένοι, ειδικά οι πτυχιούχοι ανωτάτων σχολών δι’ ιδιαιτέρας συνεδρίας της 19/1/44, και οι οπωσδήποτε έχοντες σχέση με Γράμματα και Τέχνες. Από εδώ και πέρα ο δρομοδείκτης της Ελλάδας θα ήταν σαφής: οι πολλοί θα επιχειρούσαν τα “ιδιωτικά έργα” και κάποιοι στα “Υπουργήματα” θα “εκανόνιζαν” τα… βάλσαμα. Γιατί θα έπρεπε οι ξένοι να ενδιαφερθούν περί του αντιθέτου, όταν οι ιθαγενείς με όλα τα παράσημά τους ήθελαν την Ελλάδα σώνει και καλά Λίβανο; Κι ωστόσο ο Όθων πολύ ενδιαφέρθηκε….......>>
«Ο Γερ. Κακλαμάνης γεννήθηκε στην Λευκάδα την 25.4.1940
Επισήμως εσπούδασε Μαθηματικά, παραλλήλως όμως εμελέτησε κι άλλα πράγματα που είχαν σχέση μ’ αυτά, άλλα σε Πανεπιστήμια και άλλα κατ’ ιδίαν. Ως καθηγητής δεν μπόρεσε να διδάξη ποτέ διότι, χαρακτηρισθηκε ως μη "εθνικόφρων" με τα τοτε πιστοποιητικα κοινωνικων φρονηματων.
Στον στρατό υπηρέτησε "υπό δυσμένεια" με την ειδικότητα του "σκαπανέως". Επί στρατοκρατίας, μη δεχθείς διάφορες "εξιλεωτικές" προτάσεις συνεργασίας μετά του τότε καθεστώτος, εστερήθηκε του διαβατηρίου και του απαγορεύθηκε η διδασκαλία.
Την προσωπική του περιπέτεια σε αυτό το ζήτημα την παρουσιάζει στο βιβλίο του «η Ελλάς ως κράτος δικαίου» όπου η λεπτομερής παρουσίαση και ανάλυσή του αφορά «την διεκδίκηση εκ μέρους του των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δια των κρατικών δικαιακών μέσων». Τα συμπεράσματά του τα χρησιμοποιεί ως επιπρόσθετο επιχείρημα στην γενικευμένη κριτική του στο νεοελληνικό κράτος, μέσω της ιστορικής και κοινωνιολογικής προσέγγισης της συνταγματικής δομής του από της γεννέσεώς του έως σήμερα. Ως «προς τρίτους παρατηρήσεις», βρίσκουμε στη σελίδα 304 του «Η Ελλάς ως κράτος δικαίου», κάποια βιογραφικά του στοιχεία: «…Από το πρώτο έτος ως φοιτητής ευρέθηκε με ένα σεβαστό κατά το ήμισυ εξ αδιαιρέτου κληρονομικό μερίδιο. Και για μεν το αγροτικό μέρος ουδέποτε μπόρεσε να αποκτήσει σαφή αντίληψη, πλην ωρισμένων μεγαλύτερων κτημάτων, το δε αστικό απετελείτο από έξ οικήματα, εξ ών τα τρία περίπου της τάξεως των 15-20 εκατομ. σημερινών δραχμών το ένα. Ήταν συνεπώς αρκετά ευρύς ο …ορίζοντας, ώστε να μπορέσει τουλάχιστον να ιδή ωρισμένα πράγματα. Πρέπει βέβαια να ομολογήσει, ότι ουδέποτε απέκτησε ενδιαφέρον για όλ΄ αυτά, ουδόλως λυπάται που δεν έχει απολύτως τίποτε ο ίδιος απ΄ αυτά, ουδέποτε μετάνοιωσε που δεν επερισπάσθη από τα ενδιαφέροντά του για να γίνη «επιχειρηματίας», όντας απολύτως ευχαριστημένος που δίπλα από μερικά ιδιαίτερα που έκανε ως φοιτητής μπορούσε να έχη ακόμη μια μικρή οικονομική δυνατότητα, που του εξοικονομούσε χρόνο για εκείνα που κυρίως τον ενδιέφεραν: τα βιβλία και το διάβασμα…»
Την προσωπική του περιπέτεια σε αυτό το ζήτημα την παρουσιάζει στο βιβλίο του «η Ελλάς ως κράτος δικαίου» όπου η λεπτομερής παρουσίαση και ανάλυσή του αφορά «την διεκδίκηση εκ μέρους του των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δια των κρατικών δικαιακών μέσων». Τα συμπεράσματά του τα χρησιμοποιεί ως επιπρόσθετο επιχείρημα στην γενικευμένη κριτική του στο νεοελληνικό κράτος, μέσω της ιστορικής και κοινωνιολογικής προσέγγισης της συνταγματικής δομής του από της γεννέσεώς του έως σήμερα. Ως «προς τρίτους παρατηρήσεις», βρίσκουμε στη σελίδα 304 του «Η Ελλάς ως κράτος δικαίου», κάποια βιογραφικά του στοιχεία: «…Από το πρώτο έτος ως φοιτητής ευρέθηκε με ένα σεβαστό κατά το ήμισυ εξ αδιαιρέτου κληρονομικό μερίδιο. Και για μεν το αγροτικό μέρος ουδέποτε μπόρεσε να αποκτήσει σαφή αντίληψη, πλην ωρισμένων μεγαλύτερων κτημάτων, το δε αστικό απετελείτο από έξ οικήματα, εξ ών τα τρία περίπου της τάξεως των 15-20 εκατομ. σημερινών δραχμών το ένα. Ήταν συνεπώς αρκετά ευρύς ο …ορίζοντας, ώστε να μπορέσει τουλάχιστον να ιδή ωρισμένα πράγματα. Πρέπει βέβαια να ομολογήσει, ότι ουδέποτε απέκτησε ενδιαφέρον για όλ΄ αυτά, ουδόλως λυπάται που δεν έχει απολύτως τίποτε ο ίδιος απ΄ αυτά, ουδέποτε μετάνοιωσε που δεν επερισπάσθη από τα ενδιαφέροντά του για να γίνη «επιχειρηματίας», όντας απολύτως ευχαριστημένος που δίπλα από μερικά ιδιαίτερα που έκανε ως φοιτητής μπορούσε να έχη ακόμη μια μικρή οικονομική δυνατότητα, που του εξοικονομούσε χρόνο για εκείνα που κυρίως τον ενδιέφεραν: τα βιβλία και το διάβασμα…»
Επέρασε εν συνεχεία διάφορα "Συμβούλια Νομιμοφροσύνης", τις δε καταδικαστικές αποφάσεις υπέγραψαν πρώην "προοδευτικοί" Εισαγγελείς, οι οποίοι μετά την Χούντα ανελίχθησαν σε ύπατα κρατικά αξιώματα που κατέχουν ακόμη…» Τα βιογραφικά στοιχεία του Γερ. Κακλαμάνη αναφέρονται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου του, Επί της Δομής του Νεοελληνικού Κράτους, Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, πρώτη έκδοση 1986. Συνέγραψε επίσης, μεταξύ άλλων: Ανάλυση της Νεοελληνικής Αστικής Ιδεολογίας [1975], Νεοελληνισμός και Ιστορικές Συσχετίσεις [1977].
Υπήρξε μια από τις πιο αξιοσημείωτες και μοναχικές περιπτώσεις της ελληνικής διανόησης. Με το συνολικό έργο του ανατρέπει κατεστημένες αντιλήψεις και ιδεολογικές βεβαιότητες με τις οποίες γεννηθήκαν και μεγάλωσαν γενιές νεοελλήνων. Βεβαιότητες που αποδεδειγμένα εκ των γεγονότων, συσκοτίζουν διαστρεβλώνουν αλλοτριώνουν την πραγματικότητα και που ουδόλως δίνουν την παραμικρή λύση στα τόσα προβλήματα που αντιμετωπίζει η νεοελληνική κοινωνία. Ο προκλητικός, σύνθετος, και με πυκνότητα νοημάτων τρόπος γραφής του, οδηγεί τον μελετητή των έργων του, αν μη τι άλλο, στον δρόμο της επιπλέον αναζήτησης πρόσθετων στοιχείων, πηγών και εργαλείων ανάλυσης, δρόμο απολύτως δημιουργικό στην κατεύθυνση οικοδόμησης προσωπικής αντίληψης και γνώσεων άκρως απαραίτητων για την ουσιαστικότερη κοινωνική προσφορά.
Γενικότερα στα τριάντα χρόνια της δημιουργικής του πορείας (1972- 2002) αφιέρωσε τις δυνάμεις του σε ένα ουσιαστικό έργο: Στην διερεύνηση και ανάδειξη της κατασκευής, της δομής, της ιστορικής σκοπιμότητας και λειτουργίας του ελλαδικού κράτους, με επιδίωξη να προβάλλει την ελληνική κρατική δυσμορφία σε ένα γενικότερο διεθνικό πλαίσιο όπως λειτούργησε ιστορικά και όπως εξελίσσεται στον καιρό μας.
«…Δεν υπάρχουν καταστάσεις που δεν αφορούν στην Ελλάδα. Το πρόβλημα είναι, πόσο αυτές μπορούν να συνειδητοποιηθούν και από τούτην την εγχώρια συνειδητοποίηση, ίσως, να προαχθή ένας γενικότερος λόγος. Οι οιμωγές περί «έξωθεν κινδύνων» όπως και παντός είδους «κινδύνων», είναι προϊόντα ανθελλήνων. Δεν υπάρχουν κίνδυνοι αλλά μόνον ιστορικές και άρα πολιτικές αναγκαιότητες…».Γερασιμος Κακλαμανης.
Έργα του (είναι δυσεύρετα):
- Περί Ακολουθιών. 1972 (ανατυπώθηκε το 1977).
- Ανάλυση της νεοελληνικής αστικής ιδεολογίας. 1975 (β΄ έκδοση 1989 εκδ. Ροές).
- Νεοελληνισμός και ιστορικές συσχετίσεις. 1977 εκδ. Γραμμή.
- Η Ανατολική Μεσόγειος ως Ευρωπαϊκή ιστορία, 1ος τόμος. 1984 (ιδιωτική έκδοση), Β΄- Γ΄ τόμοι ανέκδοτοι.
- Επι της δομής του νεοελληνικού κράτους. 1986 (ιδιωτική έκδοση). Δεύτερη έκδοση το 1990 από τις εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου.
- Η Ελλάς ως κράτος δικαίου. 1990 εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου.
- Το «Ανατολικόν Ζήτημα» σήμερα. 1998 εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου.
- Το 1987 δημοσιεύει μια σειρά έξι άρθρων στην εφημερίδα ΕΘΝΟΣ με τίτλο «Ανατομία στη δίκη Έθνους-Κοσκωτά», με αφορμή το φαινόμενο Κοσκωτά και τη γενικότερη λειτουργία του Τύπου εξετάζοντας βαθύτερα τις έννοιες της ελευθεροτυπίας, της ελεύθερης έκφρασης, της πληροφόρησης και της κοινής γνώμης στο πλαίσιο του φιλελεύθερου μορφώματος.
- Το τελευταίο γραπτό ένα χρόνο πριν πεθάνει είναι μια σειρά πέντε κειμένων με τίτλο «Η πολιτική του σκότους», στην εφημερίδα Ενημέρωση της Κέρκυρας, Ιούλιο- Αύγουστο 2002. Καταπιάνεται με τον ρόλο των μυστικών υπηρεσιών ως είδους εφαρμοσμένης πολιτικής, έτσι όπως κυρίως αναπτύσσονται και λειτουργούν στο πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ.
Περισσότερα και εκτενέστερα στοιχεία για την βιογραφία και την βιβλιογραφία του θα βρείτε στο άρθρο του Κώστα Βλησίδη, «Γεράσιμος Κακλαμάνης (1940-2003) Αποδομώντας την νεοελληνική ιδεολογία», δημοσιευμένο στην «ΝΕΑ ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΑ» τεύχος 38, Άνοιξη 2004, που υπάρχει και στο Ιντερνετ. Ο Κώστας Βλησίδης επιμελήθηκε το τελευταίο βιβλίο του Γεράσιμου Κακλαμάνη «Το Ανατολικόν ζήτημα σήμερα».
Δειτε εδω το αφιερωμα της τοτε ηλεκτρονικης σελιδας της Ελευθεροτυπιας για τον Γερασιμο Κακλαμανη 16 Οκτωβριου 2003
Αποσπασματα απο τα απομνημονευματα του Μακρυγιαννη.
"Και είπαν οι άθρησκοι που εβάλαμεν εις τον σβέρκο μας να μη μανθάνουν τα παιδιά μας Χριστόν και Παναγίαν, διότι θα μας παρεξηγήσουν οι ισχυροί. Και βγήκαν ακόμη να' ποτάξουν την Εκκλησίαν, διότι έχει πολλήν δύναμη και την φοβούνται.Και είπαν λόγια άπρεπα δια τους παπάδες. Εμείς, με σκιάν μας τον Τίμιον Σταυρόν, επολεμήσαμεν ολούθε, σε κάστρα, σε ντερβένια, σε μπογάζια και σε ταμπούργια. Και αυτός ο Σταυρός μας έσωσε. Μας έδωσε την νίκη και έχασε (οδήγησε σε ήττα) τον άπιστον Τούρκον. Τόση μικρότητα στον Σταυρό, τον σωτήρα μας! Και βρίζουν οι πουλημένοι εις τους ξένους και τους παπάδες μας, τους ζυγίζουν άναντρους και απόλεμους. Εμείς τους παπάδες τους είχαμε μαζί εις κάθε μετερίζι, εις κάθε πόνον και δυστυχίαν. Όχι μόνον δια να βλογάνε τα όπλα τα ιερά, αλλά και αυτοί με ντουφέκι και γιαταγάνι, πολεμώντας σαν λεοντάρια. Ντροπή Έλληνες"!>>
Δειτε εδω το αφιερωμα της τοτε ηλεκτρονικης σελιδας της Ελευθεροτυπιας για τον Γερασιμο Κακλαμανη 16 Οκτωβριου 2003
Αποσπασματα απο τα απομνημονευματα του Μακρυγιαννη.
"Και είπαν οι άθρησκοι που εβάλαμεν εις τον σβέρκο μας να μη μανθάνουν τα παιδιά μας Χριστόν και Παναγίαν, διότι θα μας παρεξηγήσουν οι ισχυροί. Και βγήκαν ακόμη να' ποτάξουν την Εκκλησίαν, διότι έχει πολλήν δύναμη και την φοβούνται.Και είπαν λόγια άπρεπα δια τους παπάδες. Εμείς, με σκιάν μας τον Τίμιον Σταυρόν, επολεμήσαμεν ολούθε, σε κάστρα, σε ντερβένια, σε μπογάζια και σε ταμπούργια. Και αυτός ο Σταυρός μας έσωσε. Μας έδωσε την νίκη και έχασε (οδήγησε σε ήττα) τον άπιστον Τούρκον. Τόση μικρότητα στον Σταυρό, τον σωτήρα μας! Και βρίζουν οι πουλημένοι εις τους ξένους και τους παπάδες μας, τους ζυγίζουν άναντρους και απόλεμους. Εμείς τους παπάδες τους είχαμε μαζί εις κάθε μετερίζι, εις κάθε πόνον και δυστυχίαν. Όχι μόνον δια να βλογάνε τα όπλα τα ιερά, αλλά και αυτοί με ντουφέκι και γιαταγάνι, πολεμώντας σαν λεοντάρια. Ντροπή Έλληνες"!>>
Ο Γερασιμος Κακλαμανης αναφερομενος την <<εκκλησιαστικη χριστιανικη υστερια >> του Μακρυγιαννη ειχε σχολιασει:
<<Η Ελλάς, είναι η μόνη χώρα της Ευρώπης, στην οποία θα μπορούσαν οι προσευχές του Μακρυγιάννη να επισκιάσουν την νομομάθεια του Μάουρερ.>>
Eκτοτε στην Ελλαδα,οπου η εκκλησια απολαμβανει προνομια και φοροαπαλλαγες,μπλεξαμε με τα <<Κυριε-Ελεησον>>,τα αναθεματα κατα του Βενιζελου,τους αφορισμους κατα του Καζαντζακη,τους θρησκευτικους ορκους λειτουργων που βυθιζονται στην διαφθορα,και ενα κοτσαμπασικο θεοκρατικο κρατος,που ειναι συνδεδεμενο με την θρηκευτικη εξουσια.
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ <<ΕΘΝΙΚΕΣ ΠΡΟΣΦΟΡΕΣ>>,του <<ΗΡΩΑ>>,Μακρυγιαννη...
και οπως λεει και ο Β.Ραφαηλιδης στο βιβλιο του,<<κωμικοτραγικη ιστορια του Νεοελληνικου κρατους>>....
<<με τα απομνημονευματα του Μακρυγιαννη υπο μαλης δεν ειναι δυνατον οι Ευρωπαιοι να μας παρουν ποτε στα σοβαρα>>
Αυτα ελεγε τοτε ο <ηρωας> Μακρυγιαννης,ο πατερας του Ελληνικου Λαικισμου και του <<Ελλας-Ελληνων-Χριστιανων>>,ο ανθρωπος που στα 23 χρονια του και πριν την επανασταση του 1821 οπως λεει και ο Β.Ραφαηλιδης στο Βιβλιο του <Κωμικοτραγικη ιστορια του Νεοελληνικου κρατους>>,ειχε αμυθητη περιουσια,που εκανε κατω απο τον φορομπηχτικο μηχανισμο του Αλη Πασα,οντας αγραμματος,αταξιδευτος,αλλα εχων φοβερες γνωσεις επι αρχαιων...χωρις να ειναι σπουδαγμενος Αρχαιολογος,και μαλιστα στα 23 χρονια του.
Κανενα ιστορικο δεν απασχολησε ΤΟ ΠΟΘΕΝ ΕΣΧΕΣ ΤΟΥ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ,η μαλλον ΕΝΩ ΟΛΟΙ ΞΕΡΟΥΝ ΚΑΙ ΕΞΙΣΤΟΡΟΥΝ ΤΟ ΕΣΧΕΣ ΤΟΥ,κανεις δεν εψαξε να βρει,ΤΟ ΠΟΘΕΝ του.Απο τοτε σε αυτο το Κοτσαμαπσικο κρατος,η πολιτικη εξουσια δηλωνει ΤΟ ΕΣΧΕΣ,αλλα δεν ψαχνει να βρει ΤΟ ΠΟΘΕΝ.
Εξ αυτου του λογου κανενας ΜΕΓΑΛΟΚΛΕΦΤΗΣ δεν εχει παει φυλακη,και οπως λενε και Δικαστικοι ακομα,η δικαιοσυνη στην Ελλαδα συμπεριφερεται σκληρα στους φτωχους παρανομουντες,και απαλυνει με το βαλσαμο του Παλαμηδη τους οικονομικα ισχυρους παρανομουντες αντιστοιχως.
Δειτε δημοσιευμα της Εφημεριδας ΠΟΝΤΙΚΙ,που ενω ο αρθρογραφος προσπαθει να υποστηριξει τον Μακρυγιαννη ,παραδεχεται το ΕΣΧΕΣ ΤΟΥ, χωρις να προβληματιζεται για το ΠΟΘΕΝ του,αλλα και το γεγονος οτι η αντιπαλοτητα του,προς τους Βαυαρους,εκρυβε σκοπιμοτητες και προσωπικα ωφελη.
ΔΕΙΤΕ ΠΑΡΑ-ΚΑΤΩ ΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ Β.ΡΑΦΑΗΛΙΔΗ,<<κωμικοτραγικη ιστορια του Νεοελληνικου κρατους>>,για τον Μακρυγιαννη και την ιδρυθεισα το 1842 απο τον Οθωνα,απο τοτε, γνωστη σε ολους μας ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ,που ειναι μεχρι και σημερα.
Και ενα βιντεο με τον Βασιλη Ραφαηλιδη απο παλια τηλεοπτικη εκπομπη πριν 14 περιπου χρονια.
Τα τεσσερα κειμενα για την Εθνικη Τραπεζα και τον Μακρυγιαννη παρα-κατω.
